در زمین خوردن هماره فضیلتی است. انگار آدمی در تنهایی شکست بهتر خود را می‌یابد تا در ولولهء پیروزی. با هر بار لمس زمین جان آدمی انگار پالایشی ناگزیر را تجربه می‌کند. می‌دانی عزیز من! انگار ما در شکست‌هایمان، با شکست‌هایمان معنا پیدا می‌کنیم . تو بگو هر بار زمین خوردن لمس خاک مادر است و مقدمه‌ای برای از نو زاده شدن. می‌دانی آدمی را با زخمهایش می‌سنجند، با تنهایی‌ها و سرگردانی‌هایش. اینجاست که طاقت گنج می‌شود و دوام شرط شیرینی شوکران حیات... در دوام آوردن پس از شکست همواره فضیلتی است. بیهوده نیست که خیال ققنوس همیشه در ذهن بشر است. انگار رنج ناکامی، آتش تطهیرکننده است و تطهیر همان کیمیایی است که زنده بودن را به مزیت زندگی‌کردن تبدیل می‌کند. شاید ما با تیمم در خاک شکست یاد می‌گیریم چطور سر به آسمان بکشیم... باورم کن؛ در زمین خوردن هماره فضیلتی است
No comments:
Post a Comment