ما شدن

آن‌چه انتخابات 94 را مهم می‌کند نه نتایج عملیش که همین روزهای کنونی است، چیزی که من اسمش را می‌گذارم ما شدن. به تجربۀ 25 خرداد سال 88 نگاه کنید، یادتان هست؟ میلیون‌ها نفر نفس به نفس هم، تن به تن، از امام حسین تا آزادی شهر را از آن خود کردیم. هنوز یادش نفس من یکی را بند می‌آورد، بعد اگر کسی از ما بپرسد نتیجۀ عملی آن روز چه بود، چه داریم بگوییم؟ انتخابات تجدید شد؟ بازداشت‌شدگان آزاد شدند؟ چه شد؟ پس چرا 25 خرداد تا همیشه یکی از مهم‌ترین ایام ایران ماست؟ به گمانم برای همین ما شدن، برای این‌که آن راه‌پیمایی فرصتی شد تا هزاران تنِ تنها، کنار هم یکی شوند، باور کنند تنها نیستند و انرژی یک‌دیگر را تشدید کنند. همان انباشت انرژی به ما مجال داد دوام بیاوریم، برابر تحریم‌ و سو مدیریت، سخت‌جانی کنیم تا میوۀ خرداد نود دو را با برجام بچینیم. حالا هم همان، تقلیل انتخابات 94 به انتخاب چند نماینده برای مجلس، ندیدن فرصت حیرت‌انگیز ما شدن و کنار هم ایستادن، در زمانه‌ای است که برخی سیاست‌های امنیتی در عصر بعد رویداد88، هرگونه مجال کنار هم ایستادن را از ما سلب کرده است. کنار هم بودنی که چنان انرژی جمعی ایجاد می‌کند تا در روزهای سخت در پیش رو باز هم مجال‌مان دهد، پابرجا باقی بمانیم.