اميراحمد

تماس میگیرم صبح که بگویم تولدت مبارک جان برادر،میپرسم چند ساله شدی مرد و جواب میدهی ۲۴ سال.میمانم بهت زده که ای وای ۲۴ سال گذشت؟

خوب مسلم است که تو آن روز مردادی سال ۱۳۶۳ را یادت نیاید.مامان بیمارستان بود و من داشتم با آن ویودیوی تی سون عهد بوق فیلم میدیدم.کاتو پسر اژدها و بامبی-میبینی که همه چیز یادم مانده-عصر بابا آمد دنبالمان که برویم پیش مامان.تمام مسیر تا بابل را با آزاده کل کل کردیم سر جنسیت تو که بی خبر مانده بودیم ازش.بیمارستان فهمیدیم که تو پسری و تصویر بابا کاملن یادم هست که در هوای گرفته غروب بیرون بابل کلینیک قدم میزد و میگفت:«اسم پدرمو میذارم روش».این طور شد که احمد از اسم پدر بزرگ آمد و امیر را برای یک دست شدن من و تو پیشوند اسمت کردند:شدی امیر احمد!

صحنه ها مثل فیلم از جلوی چشمم میگذرند:پسرک مو فرفری با لپهای آویزان که عمو بیژن بهش میگفت سرهنگ قذافی.فوتبال بازی کردن های دو نفره توی خانه که داد مادر را در میاورد،عکس بازی در خیابان،شیطنت هایت(آن روز را که با تیغ ریش تراش بابا موهایت را ناقص کردی را دیگر حتمن یادت هست)،مدرسه رفتنت،کری خواندن های پر جنجال سر استقلال و پرسپولیس و...حالا باید باور کنم که پسرک دیروز بزرگ شده،خیلی بزرگ:۲۴ سال!

همیشه رفیق بودیم و من فقط نمیدانم از کجای قصه یکهو باد برم داشت که من بزرگترم و خیلی میدانم و میتوانم امر و نهی کنم...نگاه میکنم میبینم انگار این رفاقت داشت غایب میشد بین من و تو.به دادش میرسم،به دادش میرسیم میشویم دوباره همان دو تا رفیق قدیمی که با توپ زدند دخل تابلو محبوب مادر را آوردند

این اواخر شعر هایت را که میخوانم حسم میشود چیزی بین ذوق کردن و احترام.مثل وقتی بابا شعر باباجی را خواند و بغض کرد و گذاشت رفت بیرون از خانه.میبالم به تو  جان برار!همیشه بالنده باشی و دلخوش،تولدت هزار هزار بار مبارک!