از رنج ها

دارم به کتاب صوتی کیمیاگر،که امیراحمد به من هدیه داده، گوش می کنم.ایده جالبی بود ابتکار نشر کاروان در انتشار این کتاب کوئیلو با صدا و موسیقی محسن نامجو...دارم قصه را با صدای نامجو می شنوم و فکر می کنم.به همه آن حرف ها:به افسانه های شخصی،به رویاها،به صدای جهان،به رنج و به اینکه زندگی ما با رنج آغشته و در هم است.که رنج آور ترین کار دنیا فرار از رنج است،که رنج را باید مثل یک هدیه پذیرفت که...

صبح با آزاده حرف می زدیم در مورد کیمیاگر.آزاده می گفت یک وقت هایی فکر می کنم با این اسطوره شخصی و نشانه ها و اینها دارم خودم را گول می زنم...گفتم نمی دانم،واقعن نمی دانم.این روزها هیچ چیز را نمی دانم.فقط حس می کنم جهان ما اسرار آمیز تر و پر رمز و راز تر از آنی است که ما می دانیم.حس می کنم رازی بزرگ بر همه هستی ما مستولی است که از فرط سادگی به چشم هایمان نمی آید.فکر می کنم ما اشتباه کرده ایم که با کشف چند فرمول فیزیک،فرض را بر این گذاشته ایم که از کائنات راز زدایی کرده ایم...رنج های ما،راهنمای ما به سمت راز هایمان هستند.شاید باید یک بار دیگر در مورد رنج های مان فکر کنیم

کمپبل اسطوره شناس،همیشه توصیه می کرد برای خوشبختی،« وجد خود را دنبال کنید».دارم فکر می کنم کمپبل فرض را بر این گذاشته که ما حتمن می دانیم وجد بی رنج ممکن نیست که جستجوگر وجد،باید از میان آتش رنج بگذرد و تطهیر شود،رنج های ما شاید،قابلیت ما برای یافتن وجدمان را به جهان و بالاتر از آن به خودمان ثابت کنند...راستی کسی چه می داند؟