هضم تاریکی

طاقت آوردن برابر بد شدن و بد بودن از آن معیارهایی است که به گمانم وسعت روح آدمها را نشانت می‌دهد. هر آدمی وقتی ممکن است به ورطهء بدی بغلتد و تاریکی چنان تسخیرش کند که رفتار ناشایستی از خود نشان دهد. کسانی را دیده‌ام که با هربار بروز این شرایط عزای عمومی اعلام می‌کنند و بازی من گناهکار راه می‌اندازد و همین حال و روز را دستاویز می‌کنند برای مسولیت نپذیرفتن. در مقابل آدمهایی هستند بالغ، که می‌دانند بد شدن گاهی اجتناب‌ناپذیر است اما می‌شود به جای شیون، درسهایش را آموخت و برای جبران اقدام کرد
تو بگو بعضی آدمها گویی حوضچهء کوچکی هستند که سنگ تاریکی، مدید زمانی توفانی‌شان می‌کند و بعضی دیگر دریاچهء وسیعی که جز چند موج، تلاطم دیگری در کارشان نیست و قدرتشان برای هضم تاریکی بالاست