مانيفست شوخ طبعی

پیش نوشت:از آنجایی که قانون از اهم امور است و حتی حمورابی،شونصد هزار سال پیش برای خودش قانون داشته فلذا این حقیر سراپا تقصیر هم تصمیم گرفتم قوانین شوخ طبعی برای شخص شخیص خودم را تدوین نمایم.باشد که باقیات صالحات ما گردد

۱-با هر چیزی و هر کسی میشود شوخی کرد فقط مساله مکان و زمان در این میان اهمیت استراتژیکی دارد.بدیهیست که شوخی که آدم ملبس به لباس خواب انجام میدهد و طرف را میخنداند نمیشود به هنگام پوشیدن اسموکینگ هم تکرارش کرد

۲-قبل از آنکه برویم توی شکم طرف مقابل،ثواب فراوان دارد که لااقل بگذاریم از مدت آشناییمان با مفعول شوخی لااقل ده دقیقه گذشته باشد،اینطوری کلی انرژی که صرف جا عوض کردن همان طرف فوق الذکر برای خلاص شدن از شر شماست ،حفظ میگردد

۳-شوخی هایی هستند که فقط بین دو نفر معنی پیدا میکنند،آدم لال بمیرد بهتر از آن است که شوخی های دونفره را در محافل دسته جمعی مطرح کند

۴-هیچ دلیل منطقی،یا حدیث نبوی در جایی وجود ندارد که اگر شما از کسی خوشتان نیامد حق دارید چنان مثلن با او شوخی کنید که جورابش بادبان شود.آقا جان خوشت نمی آید خوب سکوت کن،همین!

۵-عکس حالت فوق هم صحیح است:هیچ دلیلی ندارد که اگر کسی را خیلی دوست داشتی مدام خشتکش را به شوخی بکشی سرش.بابا جان شعور را خداوند بهت داده برای همین وقتها،نگذار آکبند بماند

قسم نامه:اینجانب امیر امیرانه،متعهد میشوم که هر روز این مرامنامه خفن را خوانده و به مفادش وفادار بمانم و هر وقت تخطی از دستورات فوق صورت گرفت یک فقره خال روی تنم بدهم بکوبند

پی نوشت سانچویی:ارباب شرط میبندم ظرف ده روز بهت بگن امیر پلنگ!