7ترانه که دوستشان دارم

پیش نوشت:یک تشکر ویژه از دنیاکه دعوتم کرد به این بازی و من به شدت مشتاق این کار بودم
۱-داریوش:«بذار ازین دنیای بد،دنیای کور نابلد،سفر کنم تا خواب تو،به اعتماد شونه هات،تکیه کنم،تکیه کنم،بذار بشم خراب تو،بذار بشم خراب تو...بذار پلنگ زخمیم،برای یکبار که شده،قاب بگیره مهتابتو،بذار بشه خراب تو،بذار بشه خراب تو...»
یکجور آرزوی محال دارد با خودش این ترانه.میداند که نمیشود و میخواهد دل بدهد به حریر خیالی که به وقتش سخت تر از هر سپریست جلوی شداید روزگار،جلوی دنیای کور نابلد
۲-فرهاد:«تو فکر یک سقفم،یه سقف بی روزن،یه سقف پابرجا،محکم تر از آهن،سقفی که تن پوش، هراس ما باشه،تو سردی شبها،لباس ما باشه،سقفی اندازه قلب من و تو،واسه لمس تپش دلواپسی...»
بین همه ترانه های عاشقانه،این ترانه شهریار قنبری با صدای معرکه فرهاد یکجوری انگار پایش روی زمین است.عاشق است اما میداند بیرون حرم امن دل،سقفی باید هر عشقی را بی روزن از جنس مهر که بشود رویاها را زیر گستره اش عاشقانه زندگی کرد،سقفی زیرش بپیچد عطر تن یار
۳-عصار:«این حال من بی توست،بغض غزلی بی لب،افتاده ترین خورشید،زیر سم اسب شب،این حال من بی توست ،دلداده تر از فرهاد،شوریده تر از مجنون،حسرت به دلی در باد...»
برف بیاید،دستهایت را بگذاری تو جیب بارانی بلندت و بزنی به خیابان تا دلتنگی دلت را معاوضه کنی با سپیدی برف.صدای قرچ قرچ له شدن برف زیر قدمهایت یادت بیاندازد که تا چه اندازه بی تابی و همه جانت فریاد شود که:بی وقفه ترین عاشق موندم که تو پیدا شی
۴-ابی:«بانوی موسیقی و گل،شاهپری رنگین کمون،به قامت خیال من،ململ مهتاب بپوشون،بذار نسیم در بدر گلبرگو از یاد ببره،برداره بوی تن تو،هر جا که میخواد ببره،دست رو تن غروب بکش،که از تو گلبارون بشه،بذار که از حضور تو،لحظه ترانه خون بشه...»
بی بدیل ترین ستایش عاشقانه برای معشوقی که دچار سحر عشقش لحظه هایت گم میشوند در رویا و دلتنگی.برای معشوقی که میارزد دچارش باشی با همه دلت و به تمامی. برای زنی که اسطوره عاشق شدن باشد...
۵-ابی:«قلب تو قلب پرنده،پوستت اما پوست شیر...برای لمس باور بودن،جایی باید باشه شاید،برای لمس تن عشق،کسی باید باشه باید،که سر خستگیاتو به روی سینه بگیره،برای دلواپسی هات،واسه سادگیت بمیره...»یک شب سینه کش نیایش به اشرفی اصفهانی را میامدم بالا و داشتم با خودم فکر میکردم،عشق چقدر ابتر میشود اگر نتوانی سفره دلتنگی هایت را باز کنی پیش کسی که دوستش داری و دوستت دارد.که عاشقی کامل نمیشود مگر به این یقین که دلتنگی هایت را همیشه تسکینی هست نزد کسی که قلبش را به داو گذاشته برای تو و کنار تو...
۶-داریوش:«کجای این جنگل شب،پنهون میشی خورشیدکم،پشت کدوم سد سکوت،پر میکشی چکاوکم...گریه نمیکنم نرو،آه نمیکشم بشین،حرف نمیزنم بمون،بغض نمیکنم ببین»
سخت ترین روزهایم را شاید یاد من میاورد.روزهای سیاه بد،روزهای اشک و حسرت و تاریکی،روزهایی که غم آوار میشد مثل بهمن بر سرم و میماندم زیرش بی هیچ امیدی،میخواستم که بمانم.اما ارج این آهنگ نه بخاطر تلخی هایش که به دلیل نیرویی است که حس میکنم حالا با شنیدنش.بخاطر یقین روشنم به اینکه من یکتنه،دست خالی از زیر آن بهمن بیرون آمدم،که خورشید را باور کردم ،که هستم.برای همین انقدر دوست دارم این ترانه را چون یاداور برنده شدنم در بازی مرگ و زندگی بود که شاید جز خودم هیچکس نداند چقدر نزدیک بودم به تباهی
۷-محسن نامجو:«یک روز به شیدایی،بر زلف تو آویزم،خود را چو فرو ریزم،با خاک در آمیزم...یکروز که باشم مست،لایعقل و ترد و سست،یکروز ارس گردم،اطراف تو را گردم...دریای خزر گردم،خواهی تو اگر جونم،محصول هنر گردم،خواهی تو اگر جونم...»
این آهنگ نامجو به شدت من را یاد مصرع محبوبم از دیوان حافظ میاندازد:میخواره و سرگشته و رندیم و نظرباز!شعاری که میارزد عمر بگذاری پایش.بشود روزی مثل این آهنگ رندانه زندگی کرد و چنان از کنار زندگی گذشت که «نه زانوی آهوی بی جفت بلرزد و نه دل ناماندگار بی قرارم»روزی که بشود پونز های ته کفش را با خنده تحمل کرد و گذاشت و گذشت و در همه این احوال شیدایی را از یاد نبرد. آن وقت فکر میکنم به رسالت زندگی ام عمل کرده ام

همین!