پیوند نامبارک پرومته و سیزیف

خسته‌ام. دل است دیگر، ناگهان لحظه‌ای می‌رسد که می‌بینی دلت از دلتنگی خسته و فرسوده است. دیگر دلت طاقت ندارد هر منظره‌ی زیبا، موسیقی خوب یا طعم دل‌پذیری که مهمان حواست شدند با خودش بگوید: «کاش او هم بود». اصلن «تو» وقتی شد «او»، یعنی دل‌تنگی، فرسایشی شده و دل بی‌تاب...دل‌تنگی شبیه عقاب اسطوره پرومته است. تا نفس تازه می‌کنی می‌آید و قلبت را می‌درد و می‌بلعد. 

دل‌تنگی اما به تنهایی نمی‌تواند کمر دل آدمی را بشکند. وقتی دل می‌بندی بارها دلتنگی می‌آید و جگرت را می‌درد اما طاقت از کف نمی‌دهی چون امیدواری. چون امید مانند سپری برابر رنج عمل می‌کند. ما از عشق رویین‌تن می‌شویم و می‌پنداریم دوست‌داشتن آسیب ناپذیرمان کرده اما جنس زره نامریی آدمی نه از دوست داشتن، که از تصور دوست داشته شدن توسط معشوق است. امید به اینکه به ما عشق می‌ورزند یاری‌مان می‌کند برابر دل‌تنگی تاب بیاوریم و وقتی این امید ذره ذره کم‌رنگ شود...ناامیدی از جنس قصه سیزیف است. بارها سنگ را به امید برده‌ای بالای کوه و غلتیده پایین، تو مانده‌ای آن بالا در حالی که داری با حسرت به سنگ نگاه می‌کنی که دور و دور‌تر می‌شود

هم پرومته‌ام هم سیزیف. از این هر دو خسته‌ام.