سه گانه يک عصر تابستانی

۱-يادم باشد اين دفعه که از آفريدگار معظم باران خواستم ضمن مشخص کردن زمان گرينويچ ،طول و عرض جغرافيايی را هم خدمتشان عرض کنم که باران به جای پونک در اقدسيه نازل نشود...اما خدا جان!ما راست قامتان جاويد تاريخيم وهمچنان چشم انتظار باران!

۲-ابراهيم حاتمی کيا و فيلم هايش را دوست دارم.با توقع زياد و حس مثبت نشستم به تماشای به نام پدر اما حاصل کارش اين دفعه فيلميست  گسسته که برخی شعارهايش به شدت نخ نماست.مانيفستی سياسی که شعار هايش از شدت مستقيم گويی، فرصت لذت بردن از سينما را به شدت از بيننده سلب ميکند.حاتمی کيا در مصاحبه ای گفته بود موقع کارگردانی به نام پدر، زخمی توقيف فيلم به رنگ ارغوان بود و به شدت عصبی.اين عصبی بودن بيشتر از هرچيزی خودش را در فيلم نشان ميدهد.جز چند ديالوگ خوب من که توشه ای از فيلم نياندوختم.

۳-به شدت و با حداکثر سرعت دارم از آدم به دور و دورتر ميشوم.برای خودم هم جالب است که چقدر ديگر حوصله هيچکس را ندارم وتا چه حد دلبسته ام به پيله تلخ تنهاييم...اقرار ميکنم اين مساله ميترساندم!