خدا حافظ اوريانا

خبر مثل همه خبر های بد صریح بود و سریع رسید:اوریانا فالاچی درگذشت.آدمهایی هستند که هیچ وقت ندیدیشان.همسن و همعصرت هم نیستند اما نزدیکی روحی فراوانی بهشان احساس میکنی و فالاچی هم کسی ازین دست بود.از کتاب« مصاحبه با تاریخ سازان »اش که شگفت زده ات میکرد آن همه جسارت در مواجهه با تصمیم سازان جهان در دهه هفتاد میلادی یا داستان مادرانه اش:«نامه ای به کودکی که هرگز زاده نشد»بگیرید تا روایت اسطوره ای «یک مرد» که حکایت پاناگولیس چریک نامور یونانی و عشق دو نفره اوریانا و اوست...همه شاهکارهایی ژورنالیستی محسوب میشوند،کتابهایی که بیش از هر چیز مرعوب جسارت نویسنده اش در ساختار شکنی میشدی...جدا از همه اینها کتابی دارد به اسم«زندگی،جنگ و دیگر هیچ»روایت اودیسه گونه ای از سفر فالاچی به ویتنام جنگ زده و مکزیک اسیر دیکتاتوری،سفری در پی یافتن معنای زندگی و معنای مرگ.خواندن این آخری را جدا میشود با خیال راحت توصیه کرد...خلاصه با همه این حرفها،اوریانا فالاچی هم مرد و خوش بحالش که بعد از یک عمر زندگی پر ماجرا تا دنیا دنیاست با کتابهایش جاودانه میماند.فقط آنچه که هست حسرتی است که دیگر نمیتوانی به مجموعه داشته هایت از قلم فالاچی چیزی اضافه کنی و باید بپذیری که او هم رفت.این بازمانده های عصر غولها که یک به یک میروند حسرت دیر به دنیا آمدن را در آدم بدجور تشدید میکنند....خداحافظ اوریانا!