افسردگی

١- از نمی‌دانم کجای جاده، آهنگ‌ها رسید به آفتاب‌کاران و مابقی ماجرا. از نمی‌دانم کجای جاده فهمیدم دارم گریه می‌کنم، به پهنای صورتم اشک می‌ریزم و آن که می‌گریست انگار من نبودم. من که  چهاردنگ حواسش به رانندگی بود. اصلن من با شگفتی ایستاده بود و آن که می گریست را نظاره می‌کرد...

٢- چراغ سبز بود. از عرض خیابان رد می‌شدم، اتوبوسی با سرعت آمد و بی‌اعتنا به چراغ گذشت، پا پس نکشیده بودم مردک از روی من رد شده بود. بعد خشم بود که می جوشید. خشم دیوانه‌ی سرکش. خشمی که می‌توانست برود آن راننده میانسال با سبیل جوگندمی را بکشد. اغراق نمی‌کنم دقیقن برود بکشد. خشم عاجزم کرده بود...

٣- این روزهایم احاطه شده میان خشم و اندوه. هر اتفاق ساده‌ای یا خیلی خشمگینم می‌کند یا به شدت اندوهگین. بعد کمی که فاصله می‌گیری می‌بینی هیچ تناسبی میان کنش بیرونی و واکنش درونی نیست. بی‌قرارم، به سرعت میلم به زندگی در حال فروکش کردن است، چیزی خوشحالم نمی‌کند و... 

۴- حال این دفعه‌ام نوبر است. آن بیرون زندگی اگر نه کاملن بر وفق مراد که بی مشکل خاصی جریان دارد. تعادل روحم جایی این درون بهم ریخته و من نمی‌فهمم چرا. نمی‌دانم کجا باید بروم پی حل مشکل. چرا این همه اندوهگینم، چرا این همه خشمگینم؟ چرا این همه فرق می‌کند افسردگی با افسردگی؟