تن

میان تمام ابراز علاقه‌ها؛ دوست دارم، عاشقتم، دلم برات تنگ شده و می‌خوامت؛ به گمانم این آخری بیش از همه نشان تن با خود دارد. در لحظه‌ی اکنون است، انسانی و داغ و تن‌طلب در عین حال شرمگین و ملایم . خودش می‌داند که نشسته جای هزار واژه‌ی بی‌باک که دل گفتن یا نوشتن‌شان نبوده، شرم نگذاشته، سنت سنگینی کرده و تو، توی دلداده ، همه را خلاصه کرده ای در همین یک کلمه، در می‌خوامت.

تن آدمی شریف است به صرف این‌که تن آدمی است و نه به خاطر هیچ معنویت تحمیلی. خواسته‌های تن هم به صرف انسانی بودن‌شان شرف دارند، شرافتی ذاتی که متجلی می‌شود در همان «می‌خوامت»... تا آنجا که من فهمیده‌ام بسوده ترین نوع ابراز علاقه است این کلمه، بی هیچ ابهام و غل و غشی که بشود فکرش را کرد: تنت را روحت را بودنت را، می خواهم، همین حالا می‌خواهم... مابقی همه‌اش شرح اضافه است