شهرزاد

آدم است و اندوهش... و ببین ما چه خیابان‌های این شهر را در اندوه تعمید داده‌ایم، ببین چه با هر قدم بار تلخی را بر دوش معابرش گذاشته‌ایم. ببین ببین شهر بارها با ما گریسته، خندیده، پناه هراس‌مان شده ...ببین که دیوارهایش شانه رفیق به وقت گریه، بن‌بست‌هایش حرم امن بوسه‌های بی‌گاه و غروبش غم‌خوار غربت دل‌دادگی‌های بی فرجام...این شهر شهر مادر، شهر هم‌دل، شهر تنها، شهر اندازه‌ی اندوه من است