یک گزارش ساده از روزی که که ما جای خون در عروقمان آدرنالین حمل میفرماییم

۱-به فرموده آقای مهران خان مدیری به به...به به!این به به بلاتشبیه زبونم لال مثل همون حروف مقطعه اول بعضی سوره ها رمز آلوده و فی الواقع کجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها.ازقسمتهای اول سریال مهران مدیری خوشم اومد.یه جورایی هم مخاطب خاص رو راضی میکرد هم بیننده عام رو-عرفان جان بابا! قربانت بروم که سریال ندیدی جایش پرزنتیشن انجام دادی.
۲-دیروز بالاتفاق تاواریش مان رفتیم سینما آزادی.در واقع رفتیم هم فیلم ببینیم و هم سینما.دایره زنگی خانم بخت آور به سمع و نظر ما رسید-دایره زنگی خودشون نه فیلم اسمش این بود اهه-طنز تلخ پدر مادر داری داشت.یه جاهایی نمیدانستی بخندی یا گریه کنی.ساختار فیلم هم ازین روایتهای چند گانه بود که بعد عشق های سگی و crash تو سینمای دنیا مد شده یکجورهایی.دیدنش قوین توصیه میشود.اما سینما آزادی:به نظرم اگر همه سهم ما از دوران مدیریت آقای قالیباف فقط همین سینما می بود هم ایشان میتوانست نمره قبولی بگیرد.سینما آبرومند و شکیل ساخته شده و واقعن ایول به مم باقر خان.یادتان هست که شکافته شدم از میان، از بس که که گفتم خانمها اقایون به من مستحق کمک کنید و بروید رای بدهید در انتخابات شورا ها.رای مثبت همان ۴ نفر اصلاح طلب اقلیت شورای شهر قالیباف را شهردار نگه داشت تا ما به جای کسی مثل مهرورز خان که حسینیه و سقا خانه میساخت فقط، شهرداری داشته باشیم که در کمتر از دوسال سینما آزادی میسازد.این یعنی مشارکت،این یعنی امید!
۳-اما دربی فردا...برای اولین در طول تاریخ بشریت از زمان انسانهای نئاندرتال تا کنون بنده کمترین ضمن تاکید بر آره بابا آبیته از هر گونه کری خوانی اجتناب میورزم باشد که همگی رستگار گردیم.لازم به عرض است این سکوت رادیویی دلایل صرفن غیر ورزشی داشته و هر گونه افت میزان گلبول آبی های خون بنده تکذیب میگردد