مرگ را کجا ممکن است پیدا کرد؟

«یک شاعر در ۲۱ ساالگی میمیرد،یک انقلابی یا ستاره راک در ۲۴ سالگی.اما بعد از گذشتن از این سن،فکر میکنی همه چیز روبراه است،فکر میکنی توانسته ای از منحنی مرگ انسان بگذری و از تونل بیرون بیایی.حالا در یک بزرگراه ۶ بانده مستقیم به سوی مقصد خود در سفر هستی:چه بخواهی باشی و چه نخواهی.موهایت را کوتاه میکنی،هر روز صبح صورتت را اصلاح میکنی،دیگر یک شاعر نیستی،یا یک انقلابی یا یک ستاره راک.در باجه های تلفن از مستی بیهوش نمیشوی یا صدای دورز را ساعت ۴ صبح بلند نمیکنی در عوض از شرکت دوستت بیمه عمر میخری،در بار هتل ها مینوشی و صورت حسابهای دندانپزشکی را برای خدمات درمانی نگه میداری.این کار ها در ۲۸ سالگی طبیعیست.اما دقیقن آن وقت بود که کشتار غیر منتظره در زندگی ما شروع شد...»
هاروکی موراکامی مجموعه داستان های کوتاهی دارد به اسم «کجا ممکن است پیدایش کنم».خریدم به نیت آزاده بعد نمیدانم چرا فکر کردم این را دارد بعد نشستم خودم همه داستان ها را خواندم و حالش را بردم ولی به حرضت عباس قسم میدمش به آزاده در اسرع وقت...از این روابط درون خانوادگی که بگذریم کتاب موراکامی یکجورهایی شرح رابطه میان آدمی با جزمی ترین اتفاق زندگیش یعنی مرگ بود.سایه مرگ در همه داستان ها سنگینی میکرد و حس میکردی همه متن بعضی جاها میشود بزک چهره مرگ تا جرات خواندن متن را تا به ته پیدا کنی.دو تا داستان آخر را خیلی دوست داشتم.به شدت به شدت کتاب من را یاد «جایی برای پیرمردها نیست» انداخت.اگر دیده باشید فیلم اسکاری کوئن ها را حتمن در ذهنتان مانده که چقدر فیلم حول محور مرگ و تصادف میچرخید.خیلی از داستان های موراکامی هم ساختی تصادفی دارند.توضیح نمیدهند،منطق نمی آورند پایانشان هم باز است و خود حضرت خواننده مجبور است مشارکت کند با نویسنده تا یک گلی به سرش بگیرد برای پاپان ماجرا.تا یادم نرفته بزرگمهر شرف الدین هم ترجمه خیلی خوبی از کتاب انجام داده که ان شاء الله به حق ۵ تن خیر از روزگارش ببیند
پی نوشت یک:حضرت عزراییل چه پر کار بودند این چند وقت فروردین ماه را:از خودی ها ثمین باغچه بان و فریدون آدمیت و از نخودی ها آنتونی مینگلا و چارلتون هستون...خدا روان همه شان را با ارواح شهدا و طاهرین و اولیا الله محشور فرماید ان شاء الله!
پی نوشت ۲:در مورد مرگ سخن ها توان گفت حوصله شنیدن اگر باشد