لحظه‌ی اکنون

گاهی وقت‌ها فکر می کنم ابراهیمم. همیشه آینده در هیات بتی به خوابم آمده و مرا واداشته سر لحظه‌ی حال یعنی اسماعیل کوچکم را ببرم. بعد انگار هیچ وقت معجزه‌ی حضور گوسفند در کار نیست، من هماره ابراهیمم، در پیشگاه آینده سر لحظه‌ی حال را بریده ام. شادی‌های کوچکم را ندیده‌ام، لذت‌های لذیذ زندگی را و بخاطر آینده‌ای نامعلوم با خون اسماعیل وضو گرفته‌ام تا سمت قبله‌اش نماز بخوانم. این طور شده که من آدم «خوشی حرام‌کنی» از آب درآمده‌ام.تمام این بگیر و ببند‌های دو سه سال اخیرم هم نجاتم نداده، هرچند کمکم کرده آدم‌های زندگیم را مقصر ناخوشی ندانم، اما هنوز به دادم نرسیده یاد بگیرم لذت حتمی حال را فدای نامعلوم ترین بادهای سرگردان آینده نکنم.

 از همان کودکی من آدم شب امتحان بوده‌ام. آدمی که تا بایدی گردن کلفت در زندگیش سر بر نمی‌آورده تکان نمی‌‌خورده، به گمانم امروزم همان شب امتحان است. چاره‌ای نداری جز درس خواندن که اگر نخوانی هزار و یک هزینه‌ی هراس‌انگیز پیش رویت است. قصه‌‌ی من و حرام کردن لحظه‌ی حال هم رسیده به شب امتحان. یا باید یاد بگیرم نگذارم آینده مدام سایه بیاندازد در بودن اکنون یا انتخابی جز زیستن در رنج مدام ندارم. خدا را چه دیدید، آمدیم و شد...مجبورم می‌فهمید که؟