و خوبی چنین روزهایی این است که می‌توانی بیایی بنویسی « اندوه آوار شده برسرم، نای نفس کشیدن نیست» و خیالت آسوده باشد که بخش اعظم مخاطبین فرض می‌کنند که نگارنده چه روح وسیعی دارد و غصه وطن ویرانش کرده...قانع شدید که آدم در هر شرایطی باید بلد باشد نیمه پر لیوان را ببیند؟
بعد ادم بیاید غمگنانه دوستشو بخونه و همین طور که میره پایین نیشش تا بناگوش باز شه و اخرش خنده شه .
ReplyDeleteببخشید اما اینجوریاس دیگه
ایکون قلب و گل و مهربونی
اوه خیلی وقته قانع شدیم
ReplyDeleteضمنا اون پست قبلی میتونست شونصد تا کامنت داشته باشه
ReplyDeleteمثل وقتی که میشینی یه فیلم میبینی و خسابی گریه می کنی و خودتم نمی دونی چقدر ازین گریه مال فیلم بوده چقدرش مال دلتنگی های خودت...
ReplyDeleteبله همینطوره!
ReplyDeleteسلام، ولله این نوشته ات که نیمه ی خالی را نشان می دهد.
ReplyDeleteمن که قانع شدم
ReplyDeleteخیالت همیشه آسوده باد...
ReplyDelete