تلخ

تلخی، گاهی وقت‌ها بنیان‌کن و سیل‌وار می‌آید. می‌آید و می‌غرد و سر راهش همه چیز را می‌روبد، می‌دانی چرا آمده و چگونه آمده... گاهی وقت‌ها هم تلخی، قطره قطره به جان آدم اضافه می‌شود. بعد آدمی هی این قطره‌های منفصل را می‌بیند و با پوزخندی مشایعت‌شان می‌کند بی‌آنکه حواسش باشد قطره قطره جمع گردد وانگهی دریا شود. دریا که نه، مرداب. تلخی مردابگون مکنده است، می‌کشدت پایین بی‌آنکه بدانی دقیقن چرا...چشم باز کرده و دیده‌ام تلخم بی‌آنکه بدانم چرا