جشن يکسالگی اميرانه

يکسال پيش ارباب تنها و دلزده از اطرافش اومد سراغ من و گفت که «سانچو بيا اينجا رو آب و جارو کن ببينم ميشه توش نوشت يا نه»اصلا اين انگار سرنوشت منه که هر چی ارباب تنها،دلشکسته و کمی ديوانه که در عين حال فکر ميکنند ميتونن تنهايی دنيا رو عوض کنن به پست من ميخوره،اون از مرحوم دون کيشوت اينم از امير اميرانه!

روزای اول ارباب تنها بود،پس من بيشتر بودم.ارباب تو شرايطی بود که از اکثر دوستای قديمش کنارکشيده بود و حيوونی هنوز دوستای جديد پيدا نکرده بودپس من همه جا کنارش بودم.با گذشت زمان ارباب دوباره برگشت به زندگی و هی کمتر لازم بود من جلوی چشم باشم.نه اينکه من ازين وضع ناراضی باشم نه،ما سانچو های دنيا به نفر دوم و نامريی بودن عادت داريم و اصولا اينطوری بهتر بلديم کارمون رو انجام بديم. 

خلاصه اين يه سال من با ارباب بودم با خنده هاش خنديدم و با گريه هاش بازم خنديدم چون ما سانچو ها اصولا جز برای خرمون گريه نميکنيم و ارباب هر چی کردم جای خالی خرم رو برام پر نکرد.

همتون خواننده های عزيز اينجا رو دوست دارم و بعضی وقتا احساس ميکنم تو بعضی از نوشتهاتون رد پای يه سانچو کاملا مشخصه.ديگه عرضی نيست!ارباب خدمت شما...

ممنون سانچو جان!بله خلاصه کلوم که اميرانه يکساله شدوحالا اميرانه کاملا جزيی از هويت من شده،به اميرانه افتخار ميکنم و به امير اميرانه بودن هم!اينجا من خود خودم بودم.موقع گريه کردن،موقع شاد بودن،موقع از عشق گفتن و...به جان سانچو قسم تا وقتی که بشه اينجا خودم باشم چراغشو روشن نگه ميدارم!

دل همتون خوش و دم همتون گرم!