عصر نوشت يک برده مغموم...

خوب که فکر ميکنم اين ولگردی های چند وقت اخيرم به بهانه های مختلف بيشتر برای اينه که حوصله روبرو شدن با خودم رو ندارم...چيکار کنم ندارم.تا مياد يادم بيفته اوضاع بسی بی ريخته و غرغروی درونی شروع کنه به اعتراض،يه قاقا ميدم دستش.يه دفه براش کتاب ميخرم،يه دفه براش فيلم ميگيرم بعضی وقتا هم سرشو با غذا گول ميمالم.بچه پررو،ديشب منوی غذا رو گذاشتم جلوش گفتم ببين هر چی ميخوای بگو و هر چقدر که ميخوای ولی غر نزن.ميگه:اصلا نميخوام مگه من مسخرتم با غذا سرمو شيره ميمالی...گرفتار شديما...بعضی وقتا دلم ميخواست خونه نزديک شرکت بود ميشد نرم نرمک پياده رفت و زندگی رو بوکشيد نه مثل حالا که يکساعت و نيم بايد تو راه باشم تا مثلا به آشيانه برگردم.حضرت استادی قبلا فقط تو شرکت مخل آسايش بود،حالا چند وقتيه که تا خود خونه همرام مياد.تمام راه رو هم حرف ميزنه،تازه جديدا عاشق هم شده اين پسرک ۳۸ ساله...وسط اين بلبشو مديريت محترم شرکت تصميم گرفته کامپيوتر های ما رو جمع کنه و به جاش يک پديده مضحکی بده بهمون به اسم افيس استيشن.يعنی کار گرافيکی پر،استفاده از نرم افزار جز آفيس پر و...منم به عنوان انتقام روزی سه بار وبلاگ اپ ميکنم که اين دايناسور فکر نکنه اينطوری ميتونه استثمار ما حيوانات بی زبان را مضاعف کنه.زياده عرضی نيست.دهه فجر شروع شد و ما بايد يادمان باشد«انفجار ما، انقلاب نور بود»