عفریته

زنی درون من زندگی می‌کند که نقاب‌های گوناگونی دارد. این زن بنا به میلش هر از چندگاهی یکی از این نقاب را بر چهره می‌گذارد و تبدیل می‌شود به مادر، معشوق، خواهر، دختر، ملکه، روسپی، شفادهنده، جادوگر، عفریته و.... تا اینجایش شاید چندان مهم نباشد که ماسک زن درون روح من چیست اما وقتی آدم بداند تمام مودهای درونیش از ماسک این زن نشات می‌گیرند حتمن قصه فرق می‌کند. یاد گرفته‌ام مهم نیست که آن بیرون چه اتفاقی می‌افتد، من چقدر در شرایط خوبیم یا بد. حس درونی من را نه آن اتفاقات که نقاب زن درونیم تعیین می کند. مقاومت برابر این زن و خواسته‌هایش دشوار است. شادی و اندوهی که برمی انگیزد فرا انسانی و منقلب‌کننده‌اند. او مجهز به سلاح مایاست یعنی چنان با من رفتار می کند که نقاب او را واقعیت تصور کنم و بر مبنای این ماسک درونی برای وقایع بیرونی زندگیم تصمیم بگیرم. او قادر است نقش نقابش را روی زندگی بیرونی من فرافکن کند و چنان سرابی بسازد که همه چیز دیگرگونه جلوه کند و توهم عین حقیقت شود.

وقت‌هایی که برابرش مقاومت می‌کنی، وقت‌هایی که سعی می کنی تن ندهی به نقاب زدن؛ خشمگین شده ماسک عفریته را به صورت می‌زند و بعد...و بعد دنیا تیره‌ و تار است برایت. ناگهان حس می‌کنی جای خون در رگهایت زهر جریان دارد، بی‌ارزشی، مغلوبی، هیچی... از درون ذره ذره تو را می خورد و جای هر احساسی را نفرت از خود می‌گیرد، جای هر رنگی را سیاهی... مثل همین حالای من که نقاب عفریته را به صورت زده و مرا میان تاریک ترین سیاهچاله جهان رها کرده...مثل همین حالای من