از آرزوهای بی‌کران و خلق‌های تنگ

فقدان دل‌خوشی به مثابه دستاویزی که با مدد جستن از آن می‌توان روزگار را تاب آورد، آدمی را به تمامی با زندگی‌اش مواجه می‌کند. دل‌خوشی مسکنی است که ما به زندگی‌مان تزریق می‌کنیم تا با یاد اندک لحظه‌های پر از نور، فواصل طولانی توقف در تاریکی را تاب آوریم؛ بی آن تصویر نورانی، تاریکی طاقت‌فرسا می‌نماید.

دردناک‌تر آنکه بعد از زمانی کوتاه، در برهوت دل‌خوشی، درخواهیم یافت آنچه تا این حد ما را ترسانده نه تماشای منظره زندگی و روزگارمان که دیدن تصویر خود در آیینه است. درک اینکه وحشت نه از پنجره‌ای رو به بیرون که از آیینه‌ای رو به درون ناشی می‌شود تراکم تاریکی را دوچندان و زجر زخم را مضاعف می‌سازد.

به گمانم این وقت‌ها آدمی ناگهان می‌رسد به یک هیچ بزرگ. به مجموعه‌ای از« چه فایده‌ها» و «خب که چه ها». به یک ناپایداری آشکار در معادله هزینه و فایده‌ی زیستن. فقدان رنج یا لذت، ماحصلش رکود انرژی حیاتی است. آنچه روح انسان را شکننده می‌سازد نه کوبش امواج عظیم درد و خوشی، که فرسایش پر ملال ساحل بی‌حادثه است. حدس می‌زنم رسیده‌ام به ساحل بی‌حادثه، روبرو شده ام با ملال، با فرسودگی!