کتاب هفته:میعاد در سپیده دم،نوشته رومن گاری،ترجمه مهدی غبرایی،انتشارات تندیس:زندگی نامه خود نوشت رومن گاری...به جرات میتوانم بگویم بهترین کتابی بود که ظرف شش ماه اخیر خواندم.روایت شوخ طبعانه یک زندگی...حرف نزنم در موردش بهتر است فقط کتابیست که هم می خنداند تان و هم اشکتان را در میاورد،مثل خود زندگی(یک تشکر ویژه از آیدین ص برای معرفی کتاب)
شعر هفته:همیشه گوهره عشق مرا غمگین میکند/درست/چون بودنی که نبودن را میماند/یا داشتنی چون نداشتن/که زندگی است/که میتواند امکان دلکش آزادی باشد/به لحظه لحظه عمری/که لحظه لحظه های آن/حلقه های زنجیریست/که بند و پیوندت/با تاریخ بندگی است...(اسماعیل خویی،غزلواره اندیشیدن به عشق)
فیلم هفته:the livwe of others :برنده اسکار بهترین فیلم خارجی امسال شده این فیلم آلمانی...روایتی انسانی از رابطه یک مامور امنیتی آلمان شرقی کمونیست با یک نویسنده ناراضی...خدای ناکرده از آنجایی که ما در آزاد ترین کشور دنیا زندگی میکنیم هیچ شباهتی فیلم فوق به شرایط مملکت مان ندارد و کلن همه چیز تکذیب میشود.فیلمی به تمام معنی انسانیست نه سیاسی
آهنگ هفته:یک روز به شیدایی در زلف تو آویزم محسن نامجو...چی؟قبلن شنیده ایدش؟خوب باز هم گوش کنید.خفن دوست دارم این آهنگ را
وبلاگ هفته:از نوشته های این خانم دکتر بسی خوشمان آمد...
درنگ هفته:کسالت
لحظه هایی هستند در زندگی که بودن میشود وظیفه،دلت و دستت هماهنگ میشوند برای به کاری نرفتن و می مانی معطل بین اجبار نفس کشیدن و تمایل به رخوت خالص هیچ بودن.لحظه هایی هستند که حتی خودت هم خلوت خودت را بهم میزنی،انگار حتی حوصله بودن خودت هم نیست،انگار ته دنیاست :حتی حس و حال غمگین بودن هم وجود ندارد در این بساط کائنات...اما کسالت همه اش بد نیست اگر نجنگی با آن و بگذاری بیاید و برود.در این رفت و آمد جنبه های نویی از خودت را میبینی و حس هایی را تجربه میکنی که بعدها سرعت حرکتت را مضاعف میکنند پس هنگام کسالت فقط کسل باشید نه نگران!
دوستشان دارم ها:
کارگردان:مایکل مان:مبارزه طلبی غریبی دارد فیلمهای این مرد.به heat ،وثیقه،علی،میامی وایس و...نگاه کنید:مدام حکایت انسان هایی است که برای پیش رفتن و حتی بقا دارند مبارزه میکنند...از تمام هنر سینماییش که بگذریم این مبارزه طلبی بیشترین چیزیست که در فیلم های مایکل مان دوستشان دارم.شاهکارش به نظرم همان فیلم heat است
بازیگر:ناتالی پورتمن:فکر کنم تحت تاثیر بازیش در فیلم لئون باشد که انقدر حس خوشایندی دارم نسبت به ایشان...ماتیلده کوچک فیلم بسون،با آن ایفای نقش لولیتا وارش بالید و بزرگ شد تا رسید به آمیدالای جنگهای ستاره ای...از معدود بازیگران نسل جدید سینما است که به نظرم بازیش تشخص و صمیمیت را باهم دارد
اهل قلم:رومن رولان:سازنده روزهای انتهایی دهه دوم زندگیم با جان شیفته و ژان کریستفش...با کتایهایش بزرگ شدم یکجورهایی...آنت و مارک جان شیفته هنوز که هنوز است انگار سایه های توامان منند.خیلی وقتها وقتی کاری میکنم ناخودآگاه از ذهنم میکذرد اگر مارک بود چکار میکرد؟این جادوی قلم رومن رولان است و بس
و دیگران:ریکی مارتین:خدا وکیلی خیلی انرژی مثبت نیست؟حس خوشایندی دارم وقتی میخواند،میرقصد و شور خلق میکند...به چشم برادری خیلی هم خوشگل است تازشم.کلن من در برابر آهنگهای کاراییبی و کلن زندگی کاراییبی نقطه ضعف دارم،جور غریبی من را جذب میکنند به خودشان.ریتم آهنگهای ریکی مارتین هم که کاملن متعلق به آن نواحیست
به چشم برادری:)))
ReplyDeleteمن در کمال شرمندگی اعلام مي کنم باز هم نشد ژان کريستف را تا ته بخوانم و در جلد سه متوقف شدم
ReplyDeleteکسالت ... بی خيال کسالت يه نگاه به اطرافت بنداز .... فکر کن يکی از اون نعمت هايی که داری رو از دست بدی .... اون وقته که می تونی حس کنی همه چی رديفه .... قبل از اون که نبودش رو لمس کنی حسش کن .
ReplyDeleteدوران بعد از کسالت خيلی کيف داره. می ارزه به تحمل کسالت گاهی ...
ReplyDeleteامير نامجو را هستم بات...خصوصا عر زدن هاش و
ReplyDeleteبابا کارائيب...
ReplyDeleteراجع به فيلم زيبای Das Leben der anderen نوشتی. مامور فيلم همون که اينا رو کنترل ميکرد زمان بازی در اين فيلم سرطان پيشرفته داشت و چند وقت پيش فوت کرد. نميدونم چرا اين جريان منو متاثر کرد. چون در تمام زمانی که اينجا ازفيلم تعريف ميشد و ازش راجع به آينده سوال ميشد کسی از اون نشنيد که آينده ای براش نيست در سکوت کامل و بدون در بوق و کرنا مرگ رو پذيرفتنش به فرم عجيب انسانی زيبا بود.
ReplyDeleteآهنگ هفتتون آهنگ ساله چه عيشی می بريم
ReplyDelete