غرش دوم

همه ما حد و مرزی برای جسم مان قائلیم.هر کدام از آدمهای زندگیمان تا حدی مجازند وارد این حریم شوند.کسانی هستند که فقط از دور برایشان سر تکان میدهیم،کسانی که دستشان را لمس میکنیم،کسانی گونه شان را میبوسیم و...هر کدام ازین گروه ها در مرز مشخصی از برخورد فیزیکی قرار دارند و قطعن هر انسان سالمی در برابر هرگونه تجاوز به این مرزهای فیزیکی مقاومت میکند.نکته اینجاست که همانطور که برای جسم مان مرز قائلیم روحمان هم قطعن و قطعن دارای مرز های مشخصی باید باشد.یک فرد سالم از لحاظ روانی باید بداند که مرزهای روحیش کجاست،این مرزها را کاملن مشخص کند و در صورت لزوم برای دفاع از آنها بجنگد.به عنوان مثال وقتی درخواستی از ما میشود اگر مرزهایمان مشخص باشد میدانیم که آیا انجام آندرخواست روحمان را راضی خواهد کرد یا به آن آزار خواهد رساند؟در حالت دوم اگر مواجه با اصرار شویم آماده ایم که فرد زیاده خواه را از حریم روانیمان دور کنیم حالا با هر ابزاری که مجبور شدیم.بدیهیست که این مرزبندی های روحی نیاز به شناخت خوبی از خود حقیقی ما دارد یعنی هر چه بیشتر خودمان را بشناسیم بیشتر میدانیم که مرزهایمان دقیقن کجایند و هر چه قویتر باشیم از لحاظ معنوی آماده تریم برای دفاع از خود.شخصن فکر میکنم بعضی وقتها صدمات ناشی از تجاوزات روحی بسیار بیشتر از ضربات فرضی است که در دنیای ملموس مادی میخوریم.مرزهایتان را جدی بگیرید

پی نوشت:چند وقتیست که دارم حریمم را شفاف میکنم برای خودم و برای دیگران.چند وقتی است که دارم جنگجویانم را بیدار میکنم برای دفاع ازین حریم.معمولن هم بنا به مناسبت متجاوز محترم را ضربتی بیرون میکنم از مرزهایم اما موردی پیش آمده برایم جدیدن که دست ودلم نرفت به ضربه زدن.فقط غرش کردم.فکر میکردم کفایت کند،انگار نکرد.این نوشته را فرض میکنم غرش هشدار دوم،افاقه نکند قطعن چشمم را میبندم و طرف را از مرزهایم پرت میکنم بیرون.به جان خودم که چشمم را میبندم چون جایی که دارد پا میگذارد حضرت اجلش، اصلن دیگر ملاحظه بردار نیست.خدا کند بفهمد!