بذر خلاقيت

کوئیلو در آخرین کتابش«ساحره پورتوبلو»اشاره جالبی دارد به فضای پر و خالی،سکون و تحرک در آدمی:مطابق داستان،قهرمان کتاب در دوبی نزد استاد خوشنویسی میرود و  از او پندی میگیرد که بیش از هنر خطاطی به دردش میخورد.استاد به شاگرد در انتهای دوره میگوید که اکنون کلمات را خوب مینویسی اما ضعفت در فضای خالی بین کلمات است.بعد ماجرا به تشبیه میشود به طبل زدن.دستی که بلند میشود تا روی طبل کوبیده شود،تا اینجا هیچ صدایی وجود ندارد و تمام ریتم طبل حاصل برخورد دست با طبل است اما آیا بدون آن لحظه سکوت دستی که بالا رفته، هیچ صدایی از طبل شنیده میشد؟و نتیجه میگیرد که آدمی به این فضای سکوت و سکون هم به اندازه همان جنبش و تحرک نیاز دارد اما انسان مدرن این مهم را به فراموشی سپرده و مدام به دنبال تحرک است...

این دوگانه سکون و تحرک،سکوت و صدا،چالش و پذیرش یادآور همان دوگانه یین و یانگ ذن-بودیسم و یا آنیما و آنیموس روانشناسی یونگ است و هر دو لازمه بودن آدمیست.بهانه نوشتن این چند خط شد این که اولن دارم نگاه میکنم به خودم که بعضی وقتها در نظام ارزش گذاری ذهنی ،چطور طرد میکنم لحظات سکون را و چطور کم ارزش میپندارمشان و اینکه دیروز کاملن ذهنم خالی بود برای نوشتن و شاکی بودم از دستش در حالی که همیشه بعد از یک دوره سکوت اینگونه،خوب نوشته ام و پر بوده ام از مطلب برای نگارش...انگار باید یک بار دیگر نظام ارزش دهی ذهنم را باز بینی کنم به جد

پی نوشت:درپوستین خلق به روز شد:اسطوره ها،نگاه چپکی۲