يادش بخير بهار تهران

دراز کشیده ام به پهلوی راست و دارم اقتباس سینمایی رمان«بار هستی« میلان کوندرا را میبینم.کتاب خود به وقتش مدید زمانی ذهنم را درگیر کرده بود و فیلم تا اواسطش چیزی ندارد که اضافه کند به تصویر های ذهنم پس از خواندن کتاب.اما سکانسی هست که عنان تخیل را میگشاید و تصویر میسازد از پی تصویر.فیلم در جمهوری چک میگذرد به هنگام مجموعه وقایعی که به بهار پراگ معروف شدند.مردمان چک در سالهای میانی دهه شصت میلادی،بندهای کمونیسم انسان ستیز روسی را از دستهایشان باز کرده  و اندکی هوا برای استنشاق یافته بودند.روزنامه ها منتشر میشدند و بی ترس از سانسور کمونیستی از زندگی میگفتند که پاد زهر ایدئولوژی در همه روزگاران محسوب میشود،کتابها چاپ و زبان ها باز میشدند به نوشتن و گفتن از ناگفته ها،در پراگ بهار آمده بود.همیشه دلبسته بهار پراگ بودم و هیچ تصویری بهتر از این سکانس نیست برای تجسم این دلبستگی:دختران و پسران به شادی در میانه میرقصند و ارکستر برایشان آهنگهای شاد مینوازد.گروهی کمونیست کهنه کار روسی و چک در گوشه ای نشسته اند و از ارکستر میخواهند برایشان آهنگی ایدئولوژیک بنوازد-ارکستر شروع میکند،جوانان دست از رقص بر میدارند و غرولند کنان صحنه را خالی میکنند فقط اندکی بعد گروه نوازنده همان ریتم سنگین آهنگ را به ناگه تند میکند و گروه سرود خوان کمونیستی را خفه.جوانان دوباره باز میگردند به میانه و رقص است که جریان میابد:زندگی جاری میشود و این بهار پراگ است!بهار پراگ سرانجام زیرزنجیر شنی تانکهای روسی له و برادر بزرگتر دوباره برای بازسازی بهشت کمونیستی،متوسل به زور شد...حالا پراگ فقط زمستان دارد

پرت میشوم به هر آنچه که از خرداد ۷۶ تا تیر ماه لعنتی ۸۴ تجربه کردیم.به مجموعه اتفاقاتی که رسانه های جهان اسمش را گذاشتند بهار تهران!کتابهایی مدتها در حسرتشان بودیم و چاپ میشدند،روزنامه هایی که بحث بر سر مقالاتشان از همان جلوی کیوسک روزنامه فروشی شروع میشد،فیلمهایی که میدیدیم و زنانی که رنگ اضافه میکردند به پوشش کدر اسلامی و می آمدند به میان صحنه و خدا میداند که زن یعنی رنگ،زن یعنی زندگی!زندگیمان از یک جایی دوباره تاریک شد و بی رنگ.از آنجایی که خانه نشستیم و سفله پروری کردیم تا باز هم اهریمن ایدئولوژی زندگی را مغلوب کند که ایدئولوژی همیشه مرگ افرین است و زندگی کش.حالا هیچ فرقی هم ندارد سرود انتر ناسیونال بخواند یا صلوات بفرستد...حسرت میخورم بر هر آنچه که تجربه کردیم و از کف رفت و این امید سر پایم نگه میدارد که از بهار پراگ تا دفن کمونیسم فقط بیست سال طول کشید.میپرسم از خودم که از بهار تهران تا رهایی از این کابوس چقدر طول میکشد.دلم روشن است که بویه آزادی را به گور نخواهم برد...اندکی صبر،سحر نزدیک است!