پاريس، تگزاس

بعد از ظهر جمعه گذشت به تماشای« پاریس،تگزاس»ویم وندرس.خوب همین جا اقرار میکنم که من حوصله این جور فیلمها را خیلی ندارم،فیلمهایی کند و آرام که برای پیشبرد روایت به ماجرا متکی نیستند.ضرباهنگ سریع یکی از نکته های خیلی مهمی است که من را پای فیلم مینشاند اما خوب در این یک مورد خاص مساله ویم وندرس مطرح و فیلمی که دیدنش برای افه های گاه بیگاه روشنفکری از نان شب هم واجب تر بود.تا نیمه اول فیلم با خودم مدارا کردم و چند بار هم پرسیدم که اگر فیلم چنین شهرتی نداشت باز هم ادامه میدادی تماشایش را؟به رغم اینکه باید ظاهرن میگفتم نه اما همان ضرباهنگ کند، جادویی با خودش داشت که مرا پایبند کرد و نیمه دوم فیلم محشر محشر بود.وندرس از یک سوژه تکراری-خانواده از هم پاشیده،مادر گم شده،پدر مفقود،بچه ای که جای دیگری بزرگ شده و تشنه والدین واقعیش است-فیلمی ساخت که نفس ادم را بند می آورد.حتی آدم بی صبری مثل من را!

خدایا چند سکانس داشت که معرکه بودند.توصیفشان واقعن محال است که درک شکوه تصویر دیدن میخواهد  نه خواندن یا شنیدن.آن سکانس معرکه مکالمه تلفنی بار دوم بین تراویس و جین یا آن سکانس نهایی که از دیشب تا حالا صد بار از خودم پرسیدم آیا اگر تراویس را منتظر تماشای رسیدن مادر و پسر به هم نمی دیدیم هم انقدر تاثیر گذار میشد.غریب فیلمی بود پاریس تگزاس.

پی نوشت:اینکه سوژه ای عادی داشته باشی و تکراری-مثل زندگی روزمره هر روز ما-و از آن چنین شاهکاری بسازی شاید امری فراتر از کیمیاگری باشد.شاید این همین کاریست که لازم است ما با زندگیمان انجام دهیم هر روز و هر روز و از عادی ترین اتفاقات روزانه شاهکاری بسازیم تعریف کردنی.شاید این همان گم شده روزمرگی هایمان باشد