برای تو که داری تصويرت را مزين به لجن ميکنی در ذهنم

سه شنبه عصر رفتم ولایت برای مراسم سوم،۴شنبه درگیر مراسم بودیم،پنج شنبه صبح زود برگشتم تهران.و از وقتی رسیدم درگیر یک کارگاه فشرده روانشناختیم تا همین حالا.در واقع انقدر ذهنم درگیر است که فقط یک حادثه مهم میتوانست مرا بنشاند پشت کامپیوتر برای وبلاگ نوشتن...این پست را فقط برای تو دارم مینویسم که مثل یک موجود رذل میروی کامنت بی نشان میگذاری و هر چه لایق خودت هست به دیگران نسبت میدهی.این همه رذالت از تو باورم نمیشود،جدن باورم نمیشود.تصویر هایی از تو بود گوشه ذهنم که با احترام یاد میکردم ازشان.تو بخشی از گذشته ای بودی که دلم میخواست محترم شمرده شود.داری به کثافت میکشی خودت را و این خاطراتت را...محض اطلاعت چیزی که ساخته ام و ساخته ایم با این سنگ اندازی ناشیانه تو خراب نمیشود.متاسفم برایت.همه مثل تو نیستند.تلاشت برای خراب کردن این رابطه ممکن بود نتیجه ای بدهد اگر مخاطب در فشانی هایت شخصیتی مثل خودت داشت اما اینجا را بد اشتباه کردی...این را یک هشدار تلقی کن.بی نام و نشان کامنت گذاشتنت شاید بقیه را دچار تردید کند اما دستت برای من رو  تر از این حرفهاست.یکبار دیگر تکرار رذالت هایی از این دست،مجبورم میکند به پاسخ گویی...میدانم که احمق تر از آنی که این هشدار را جدی بگیری،خواستم فقط اتمام حجتی کرده باشم که جایی برای گلایه نماند

پی نوشت یک:سکوتم تا بحال فقط برای ختم شدن قائله بود.دیگر ولی با این کثافت کاری مکررت جایی برای سکوت نذاشته ای...حالم از تو بهم میخورد

پی نوشت ۲:به کوری چشم هر آنکس که نمیتواند ببیند،داریم چیزی میسازم از جنس مهر که هیچ حاسدی به خواب هم نتواند ببیند.حقیر تر از آنی که توفانی کنی هوای این دریا را...این موجهای کوچک مسخره هم اگر به چشمم می ایند نه بخاطر اهمیت تو و کار رذیلانه تو، که بخاطر بزرگی حرمت کسی است که جسارت میکنی به درگاهش،همین!