Friday, November 9, 2007

پاريس، تگزاس

بعد از ظهر جمعه گذشت به تماشای« پاریس،تگزاس»ویم وندرس.خوب همین جا اقرار میکنم که من حوصله این جور فیلمها را خیلی ندارم،فیلمهایی کند و آرام که برای پیشبرد روایت به ماجرا متکی نیستند.ضرباهنگ سریع یکی از نکته های خیلی مهمی است که من را پای فیلم مینشاند اما خوب در این یک مورد خاص مساله ویم وندرس مطرح و فیلمی که دیدنش برای افه های گاه بیگاه روشنفکری از نان شب هم واجب تر بود.تا نیمه اول فیلم با خودم مدارا کردم و چند بار هم پرسیدم که اگر فیلم چنین شهرتی نداشت باز هم ادامه میدادی تماشایش را؟به رغم اینکه باید ظاهرن میگفتم نه اما همان ضرباهنگ کند، جادویی با خودش داشت که مرا پایبند کرد و نیمه دوم فیلم محشر محشر بود.وندرس از یک سوژه تکراری-خانواده از هم پاشیده،مادر گم شده،پدر مفقود،بچه ای که جای دیگری بزرگ شده و تشنه والدین واقعیش است-فیلمی ساخت که نفس ادم را بند می آورد.حتی آدم بی صبری مثل من را!

خدایا چند سکانس داشت که معرکه بودند.توصیفشان واقعن محال است که درک شکوه تصویر دیدن میخواهد  نه خواندن یا شنیدن.آن سکانس معرکه مکالمه تلفنی بار دوم بین تراویس و جین یا آن سکانس نهایی که از دیشب تا حالا صد بار از خودم پرسیدم آیا اگر تراویس را منتظر تماشای رسیدن مادر و پسر به هم نمی دیدیم هم انقدر تاثیر گذار میشد.غریب فیلمی بود پاریس تگزاس.

پی نوشت:اینکه سوژه ای عادی داشته باشی و تکراری-مثل زندگی روزمره هر روز ما-و از آن چنین شاهکاری بسازی شاید امری فراتر از کیمیاگری باشد.شاید این همین کاریست که لازم است ما با زندگیمان انجام دهیم هر روز و هر روز و از عادی ترین اتفاقات روزانه شاهکاری بسازیم تعریف کردنی.شاید این همان گم شده روزمرگی هایمان باشد

16 comments:

  1. پی نوشتت را حال کردم

    ReplyDelete
  2. کوروش-وفاداردلشکستهNovember 9, 2007 at 3:54 PM

    سلام ..وبلاگ جالبي داري...يه سر هم پيش من بيا..پشيمون نميشي!

    ReplyDelete
  3. در مورد پی نوشت بايد بگم که نميدونم شايد ...

    ReplyDelete
  4. امیر اینو برات تو وبلاگ هم نوشته بودم خواستم بخونیش

    امیر جان اون غول مرحله آخر هم مرگه .

    همین که میکشیمش خودمون هم تلپ می افتیم می میریم.

    ReplyDelete
  5. يا شايدم خود زندگيه .

    آره این درست تره  غول زندگيه که همين که شاخشو ميشکنيم خودمون هم می ميريم.

    ReplyDelete
  6. از روزمرگی هيچی نگو که بد گرفتارم کرده.  بايد اين طوری بخونيمش روز-مرگی

    ReplyDelete
  7. ممنون دوست جان به خاطر فيلمهايی که معرفی می کنی

    و از این روزمرگی چیزی نمی فهمم  چون مسواک زدن و صورت شستن و ... این چیزا هم هر روز برای من یه فرم و رنگ دیگه دارن

    ReplyDelete
  8. از پی نوشتت خوشمان آمد. و ايستفاده برديم. خود فيلم را چون نديده ايم نمی توانيم ابراز نظر کنيم. به اميد روزی که ببينيم.

    ReplyDelete
  9. چه پی نوشت معرکه ای نوشتی امير

    ReplyDelete
  10. شما بسيار باهوشی آقای امير. اشاره پانوشت منو هيچکس ديگه نگرفت!

    ReplyDelete
  11. شکيبايی را هم با هامونش هستم فطيرررر

    ReplyDelete
  12. پی نوشتت رسما مهر تاييد زد به همه رفتار اين روزهای من...شايد دليل شاد بودن عظيم اين روزهايم همين باشد:)

    ReplyDelete
  13. خب طبق معمول من اين فيلم رو ديدم و چيزی که اين فيلم را ارزش مند کرده نوع نگاه اروپايی کارگردان هست و خيلی کارش يه سينمای کيشلوفسکی نزديک هست... به نظرم فيلم خوبيه ولی خیلی دوام نیاورد یعنی می خوام بگم موندگار نشد...

    ReplyDelete
  14. فيلمش رو نديدم اما اگر قبل از تعريفت می ديدمش حتماْ نصفه رهاش می کردم حوصلش رو نداشتم اما اينجور که شما تعريف کردين اگر بخوام ببنيم تا آخرش می بينم اولش هم اگر بهم نچسبيد به خودم روحيه می دم هی می گم امير گفت خوب می شهُ!نيمه ی دومش محشر محشر می شه و با اين کلمات تا اخر فيلم بر جايمان ميخ کوب می شويم...مرسی بابت لطفت.در مواقع ضرورت بی زحمت نمی گذاريمت دوست جان جديد يا دوست جديد جان!به هر حال مرسی که گفتی...

    ReplyDelete
  15. اتفاقا من عاشق ايت فيلمهای با ريتم کندم!

    به خصوص فيلمهای ژاپنی!

    ReplyDelete
  16. نميدونم چه جوريه که هر چی تلاش ميکتيم بیشتر توی این گرداب روزمرگی فرو میریم!

    ReplyDelete