تاريکی

من خاطر رفيقمو ميخواستم/اما اون قالم گذاشت/ديگه حرفی ندارم/اين شعر به همون نرمی که شروع شد/تموم ميشه/من خاطر رفيقمو ميخواستم!(لنگستن هيوز)

زمان زيادی گذشته نه؟ يکسال شده که تو اين خونه ام.اين نوشتن ته دلم مونده بود،حالا هم که دارم مينويسم نه ميدونم چی بنويسم نه ميدونم اين پست به آخرميرسه يانه؟اصلا پابليشش ميکنم...؟برای فهميدنش بايد کمی صبر کرد.

خوشحالم که ديگه اينجا رو نميخونی،خوشحالم که داری ميری سراغ زندگی خودت،خوشحالم که....ميدونی اگه شب يلدا بابک زنگ نميزد و من اونطور مچاله نميشدم زير هجوم آوار ويرونه ای که حماقت خودم باعثش بود اين پست هرگز نوشته نميشد.

من برای همه چيز،همه خاطرات عزاداری کردم.تموم شده.تو تموم شدی...ميدونی وقتی تونستم خودمو از زير نکبت اون همه حقارت بيرون بکشم سه تا راه حل داشتم:يا بخزم کنج عافيت و ترک دنيا کنم،يا تلافی مصيبت مشترکی که با تو کارگردانی کرديم رو سر بقيه ادما در بيارم يا دوباره پاشمو مثل سالهای قبل ۷۸ ادامه بدم و من راه حل سوم رو انتخاب کردم.

ميدونی تو خيلی چيز ها رو خراب کردی: احترام،اعتماد ، علاقه و...ولی نتونستی اين باور رو از من بگيری که انسان قابل احترامه و انسانيت هم.اين شد که دست رو زانو هام گذاشتم ،خاکشونو تکوندم،اشکامو با پشت دست پاک کردم و بلند شدم.

من باور نکردم و نميکنم که رفتارم در گذشته اشتباه بود.من هنوز هم نميخوام ساحت علاقه رو ملوث کنم با سياست ورزی.من هنوزم تا هميشه ميخوام رو بازی کنم،راست بگم و يه رنگ باشم با کسی که دوستش دارم.فکر کن چه چيز مهوعی ميشه وقتی برای گفتن يک دوستت دارم چرتکه بندازی،يا احساسی رو پنهان کنی تا مثلا سياست به کار برده باشی...هر جا محل اين چند رنگی ها باشه فضای احساس نيست.

من هنوز هم با وجودم همه اون بی مرامی ها يقين دارم ادمی هست که وقتی بهش احترام ميذاری فکر نميکنه ازش حساب بردی،اگر هر روز بهش گفتی دوستت دارم حوصلش سر نميره،اگر بدی نکردی فکر نميکنه از بی عرضگيته...

من اينطوری فکر ميکنم و پای هزينه هاش هم ايستادم...ديگه حرفی ندارم.هر جا که هستی دلت خوش و شاد و به سامان!