روی پنهان ماه

پسرک لاغراندام است و سیه‌چرده، خجالتی و چالاک. هر بار می‌آید، چیزی می‌آورد و می‌برد. بارها دیده‌بودم جعبه چهل کیلویی سیستم‌ها را یک‌تنه بار موتورش می‌کند و هر بار به همکارانم یاداوری می‌کردم شرکت فلان، عجب پیک درجه یکی دارد.

امروز صبح هم آمد. نشست روی صندلی مقابل میز منشی در انتظار آماده شدن سیستمی که به شرکتش فروخته بودیم. بعد از اندک زمانی، به انباردار شرکت گفت«می‌شه عجله کنین؟ کلاس دارم». توجهم جلب شد. ازش پرسیدم «چه کلاسی میری؟» و شنیدم «دانشگاه. تهران شرق سخت افزار می خونم»...

چند دقیقه پیش، تماس گرفتم با مدیر شرکتش، بحث را کشاندم به او و دیدم واقعن راست گفته، دانشجوی ترم چهار مهندسی سخت افزار است. پرسید «چیزی شده؟»؛ گفتم «نه پسر خوبیه». گفت« آره» و هر دو سکوت کردیم.