ارثیه‌ی کدخدای احمدآباد

می‌گویند یک ملت دل بسته بودند به او. می‌گویند در زمانه‌ای که هشتاد درصد مردم بی‌سواد بودند هر سخن‌رانی او باعث می‌شد منظره چندین و چند نفر که گرد یک باسواد روزنامه‌خوان جمع می‌شدند تا بدانند نخست‌وزیر محبوب چه گفته، صحنه ای عادی باشد. می‌گویند برابر استبداد داخلی و استعمار خارجی ایستاد: اولی را وادار کرد برابر قانون تمکین کند و دومی را مجبور ساخت خلع ید از نفت ایران را بپذیرد...از دکتر محمد مصدق حرف می‌زنم. مردی که برای نسل های متمادی نماد آرزوهای مردمان شیرخفته خاورمیانه بود و هست. شیرمرد پیر خواب جهانی را آشفت. از توده‌ای تا مذهبی، از انگلیس تا آمریکا، از نظامی تا لات لمپن. همه دست به دست هم دادند تا کودتا شد. وسط گرمای مرداد بیست و هشت ناگه چنان به سر آرزوهای یک ملت آمد که تابستان زمستان شد و مردمان سر درگریبان، دل‌ها مرده...

ما مردمان طبقه متوسط ایرانی بخواهیم یا نخواهیم، بدانیم یا ندانیم، میراث‌دار بیست و هشت مردادیم. از کودتا بیگانه‌هراسی برای‌مان به ارث ماند و آمریکا ستیزی. اندوه ماند و نوستالژی. ما همه از کدخدای احمدآباد ارث بردیم حتی اگر خودمان ندانیم. این روزها وقتی می‌شنوم که سبزها از حاکمیت قانون حرف می‌زنند. از سیاست مستقل برابر قدرت‌ها، از لزوم پرهیز از کرنش و ستیز، از احترام به حق حاکمیت ملت و... باورم می‌شود صدای دکتر مصدق از مرزهای احمدآباد گذشته و به سرحدات ایران نزدیک شده، باورم می‌شود که کودتای آمریکایی بیست و هشت مرداد شکست خورد. شعبان جعفری تاجبخش و محمدرضا پهلوی تاج‌دار حتی به اندازه یک قبر از خاک ایران سهم نبردند اما مصدق ماند؛ ماند تا بمانیم و بدانیم هیچ کودتای لعنتی نمی‌تواند آرمان های یک ملت را از آنها بگیرد که کودتا در ذاتش شکست‌خورده است. این ارثیه تاریخی شیرمرد پیر برای ماست.