نور سماوات و الارض

گاهی هست که شرارت شعله‌ور می‌شود درونم، چنان تیره و تاریک که هراس همه‌گیر جانم می‌شود و به حیرت می‌افتم از توانایی خودم برای صدمه زدن و آزار دادن؛ در همان لحظه‌ها، دقیقن در همان لحظه‌هاست که من از همیشه به بودن خداوند مومن‌ترم: اگر این همه سیاهی در دل من است باید جایی معادلش نور نهفته باشد. زمزمه می‌کنی خدایا مرا به خودم وامگذار و چنان «یا رب یا رب» می‌گویی که گویی رب، رمزی برای فراخوانی همان نور نهفته است، نور نرم نجات‌دهنده...