در ستايش تو

نشسته ام اینجا،آلبوم جدید جیمز بلانت را گوش میکنم و دلم لحظه به لحظه بیشتر برایت تنگ میشود.چه رازیست بین من و چشمانت که هیچ لحظه خوشی بی تو برایم معنا نمیشود؟چه سریست میان من و شانه هایت که بی سر گذاشتن بر آن استوار ترین تکیه گاه های جهان هرگز هرگز لذتی از میان قلبم نمیگذرد؟کجای قصه،به من بگو کجای قصه،همه دنیای من شدی،آوازهایم را با لبان تو خواندم و به جهان با قلب تو دل سپردم؟به من گوش کن،همه ترانه های عاشقانه جهان،همان دمی آغاز میشوند که تو،شنیدن را شروع میکنی.مرا دریاب!من دارد گم میشود میان گردباد خاطراتت و من دارم به جشن مینشینم این عزیز ترین گمگشتگی کائنات را...من میمانم و خواستن،من میمانم نور بی بدیل چشمانت و کلامی که مدام با هر نفس دو بار تکرار میشود:دوستت دارم،این خود شاید همه حرفها باشد