Wednesday, December 26, 2007
من چه دانم
درون برون و یمین و یسارم فرورفته در سکوت،در رخوت،در سستی...میل جنگیدن با این رخوت هم نیست در من.شاید اصلن همه اش زیاده خواهی باشد توقعاتی که خودم از خودم دارم.شاید اصلن من در رخوت نیستم،شاید هم برعکس،سرشارم از رخوت و خودم خبر ندارم...فعلن که تبدیل شده ام به یک لاادری بزرگ...عجالتن همین را عشق است
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
اومدم جداْ يه چی بنويسم ... اما چی؟ نمی دونم ... روزمرگی رو به دو شيوه می شه خوند ... هم به کسر و تشديد «ر» و هم به سکون «ر» ...
ReplyDeleteاوه چه خبره اينجا. گل و بلبل و مهران و ...کلا آدم دلش شاد ميشه ... هر چه که گفتی را عشق است
ReplyDeleteسلاممممممممممم
ReplyDeleteمن برگشتم حالا دوست ما چه طوره ؟؟