يکی از شبهای خاکستری خدا

خسته ام.روز کاری شلوغی بود،نشسته ام گوشه شرکت،(امیر آرام) دارد میخواند:«اگه بارون نباره،من میبارم...».چشمهایم را بسته ام و پاهایم را هم انداخته ام روی میز.چرا نمیروم خانه؟سوال خوبیست که جواب ساده ای دارد:دلم نمیخواهد بروم خانه.از آن شبهایی است که من هیچ رقم تحمل کلید انداختن و در را باز کردن و تنها بودن و این حرفها را ندارم...دلم آن ۴ دیواری لخت به قول یکی، مثل مسجدم را نمیخواهد.میدانم که چند دقیقه دیگر لخ و لخ کنان کیفم را بر میدارم و آهسته آهسته میروم توی صف تاکسی تا برسم خانه مثل همیشه اما الان،در همین لحظه اکنون، آمادگی روبرو شدن با این تصویر را ندارم.از آنجایی که مازوخیسمم نمی آید از خیر تصویر سازی تخیلی برای اینکه مثلن الان می آمدم خانه و تو خانه بودی و اینها هم میگذرم در کسری از ثانیه...باید بروم دیر یا زود خانه،ظرفها را نشسته ام از دیروز،فکر کنم خانه ام اگر جارو برقی بکشمش خوشحال شود،در منطقه استراتژیک حمام رخت نشسته داریم که انگار یکریز زمزمه میکنند «امیر بیا ما رو بشور».برای گردون فردا باید سوژه پیدا کنم و مطلب بنویسم...اوخ اوخ الان این چند خط را خواندم و دیدم ددم هی عجب وضع اسف باری.این جوری که من توصیف کردم شیر هم جرات نمیکرد برود خانه،اما شیر بدبخت چه کند؟برود خانه یکجور مصیبت است نرود خانه جور دیگری فلذا اقا شیره مثل موش دمش را میگذارد روی کولش و میرود منزل.جایی که انقدر بی رغبت بروی حداکثر منزل است نه خانه!