از خوب ترين روزهای خدا

از کودکی هایم خاطره ای با من است.بیمار که میشدیم مادر دستمان را میگرفت و میبرد پیش متخصص اطفالی به اسم دکتر ثابت شرقی.بهایی بود و به غایت نیک و امیر خردسال با شوق به دکتر میرفت و این شوق نه برای دکتر و درمان که برای بعد از معاینه بود.کارمان در مطب دکتر که تمام میشد میدویدم بیرون و میرفتم به مغازه ای چند قدم آن طرف تر از مطب دکتر شرقی.کتاب فروشی الله بخش.دو مغازه بود کنار هم آن وقتها.پدر برای بزرگسالان کتاب میفروخت و پسر برای کودکان در بساطش کتاب و اسباب بازی داشت.و من مشتاق کتاب قصه بودم و نوارهای قصه سوپر اسکوپ و ۴۸ داستان.بیماری عزیز دردانه خان باعث میشد دستش برای خرید کردن باز باشد و خرده فرمایش هایش مطاع و هرمس کوچک هیچ وقت این فرصت طلایی را از کف نمیداد.الله بخش جوان بعد ها برایم روایت کرد:«که میدویدی توی مغازه و همیشه دقایقی طول میکشید تا مادرت نفس زنان از پس بیاید»...این شد که من کلن نسبت به مریض شدن هایم حس بدی ندارم.انگار آن خاطره لذت کودکی جایی ثبت شده در ناخودآگاهم به تمامی...بعد که کندم از خانه و آمدم تهران دیگر نه نازی مانده بود و نه نازکشی،پس مریضی هم دیگر آن رنگ وارنگی کودکی ها را نداشت.این همه را نوشتم تا بگویم امروز ،دقیقن همین امروز خوب خدا،بعد از مدتهای مدید،خوشبخت ترین مریض دنیا بودم و همه لذت کودکی را یکجا دوباره  مزه مزه کردم.نعمتهایی هستند که در شکرشان میمانی به تمامی.شاید برای سپاس از خدای این لذتها تنها کاری که میتوان کرد همین باشد که به جان هم شده قدر نعمتهایش را بدانی و دریابی و در یابی.همین!