ال کاتدرال

سانتياگو ميگويد:«بهترين چيز برای آدم همين است آمبروسيو،اعتقاد داشتن به حرفی که ميزند و دوست داشتن کاری که ميکند»گفتگو در کاتدرال-ماريو بارگاس يوسا

گفتگو در کاتدرال،کتاب عجيبيه.نزديک به هفتصد صفحه کتاب که مجموعا شرح يه مکالمه چهار ساعته دو نفرست اما در خلالش بيست سال زندگی ورق ميخوره و مثل برداشتن لايه لايه پوست پياز خواننده در مورد زندگی شخصيت های کتاب کشف و شهود ميکنه.زمان،مکان،راوی همه و همه در کتاب شناورند بنابراين اگه يه پاراگراف رو از دست بدی همه چيز بهم ميريزه.تنها راهنمات هم برای کشف ماجرا زمان افعاله و ذهنی که به شخصیتها دلبسته باشه.شخصا کتابهايی که بخوان با تکنيک و سبک کارشون خواننده رو مرعوب کنند دوست ندارم اما حکايت ال کاتدرال چيز ديگه ايه.

پی نوشت۱:غول های ادبيات داستانی در ذهن من سه نفرند:يوسا،مارکز و کوندرا.خوندن هر کتاب تازه ای ازشون مدتها شارژ و سرحال نگهم ميداره.

پی نوشت ۲:داشتم با سانچو حرف ميزدم در مورد علاقم به آمريکای لاتين،مردمانش،سنت هاشون و نويسنده هاش  و در مورد اينکه نميدونم چرا انقدر اين فرهنگ رو دوست دارم.بعد حرف کشيده شد به رويای من که يه روز تو همين مرز پر گوهر،بتونم تا صبح تو يه ديسکو با صدای کرکننده موسيقی با کسی که دوست دارم برقصم.سانچو يهو برگشت گفت ميدونی همين آرزو رو اگه کسی تو امريکای لاتين داشت تا حالا براش صد تا انقلاب و کودتا و شورش کرده بود اما شما ايرانی ها...خوب انگار ادم همش مشتاق چيزهاييه که نيست.

پی نوشت ۳:خدا رو چه ديدين شايد يه روز گفتگو هام با سانچو پانزا رو منتشر کردم زد رودست گفتگو در کاتدرال