سپر امید

زندگی گاهی خیلی تلخ می‌شود و جهان روی بی‌رحمش را نشان آدمی می‌دهد. روی بی‌رحم هستی همیشه کمر شکن است، انگار کن که مادری ناگهان به نوزاد بی‌دفاعش پشت کرده باشد. چند باری در زندگیم این فضا را تجربه کرده‌ام، قصه‌اش فرق می‌کند با تلخ‌کامی های روزمره، نشدن‌های معمول. گویی ناگهان پرت می‌شویم به همان تجربه‌ی تولد، همان تنهایی و بی پناهی...به تجربه می گویم تنها سلاح ما برابر ریزش چنین آواری امیدواری است و لاغیر. امید سپر ماست. امید به خودمان که حتی برابر آوار نشکسته ایم و امید به ناپایداری همین هستی بی‌رحم که می دانیم سختی و اسانی اش همیشه به هم آمیخته است و هیچ وقت یک‌نواخت نیست... زندگی که سخت می‌گیرد فقط امید است که اسانش می کند، آسان طوری که خودمان هم پابه پای  جهان به ویرانی خویش برنخیزیم