قسمت قلب

آدم دل که می‌بندد انگار قطعه‌ای از سرزمین دلش را می‌بخشد به دل‌دار جوری که تو دیگر صاحب آن قسمت از قلبت نیستی. در مقابل احتمالن صاحب بخشی از قلب معشوقت شده‌ای. رابطه که تمام می‌شود، آدم ها که از هم جدا می‌شوند، قلب‌ها به این آسانی دل نمی‌کنند از هم- گفته بودم قبلن: قلب‌ها قوانین خاص خودشان را دارند- به جای کنده شدن دل سهم معشوق را از سرزمین خودش می‌دهد آن بخشی که در دل او متعلق به خودش بود می‌گیرد و منضم به خود می کند.

همه چیز اگر درست پیش برود بعد از مدتی قلب هر آدم فقط بخش کوچکی از آن خود دارد و مابقی همه قسمت‌هایی از قلب آدم‌هایی است که دوست‌شان داشته و دوستش داشته‌اند. این وسط فقط یک چیز مهم نباید از یاد برود: درست است که تکه‌هایی از قلب دیگران را میان قلب خودت داری اما باید سعی کنی، آگاهانه سعی کنی این قسمت‌های جدید، هرچند عطر و رنگ صاحب اولیه‌شان را دارند، اما با قلب تو، با خاک اولیه سرزمین دلت یکی‌ شوند جوری که همه‌اش بالاخره از آن تو باشد که اگر نه...اگر نتوانی ندانی بلد نباشی خیلی زود می بینی هر قسمت قلبت لبریز گذشته است و برای لحظه‌ی حال و قسمت فردا هیچ نمانده یا اگر مانده آنقدر قسمت کوچکی از قلبت است که توانایی عشق ورزیدن، دل به دریا زدن برای مهر، رویا بافتن ندارد که ندارد

زندگی کردن و نه زنده‌ماندن؛ قلب وسیع، قلب شجاع، قلب یک‌دل می‌خواهد. مساله به همین سادگی را یادمان می‌رود و زندگی‌هامان می‌شود خاکستری، تیره، تنها