سکوت

زمانی در یک دایرة‌المعارف کار می‌کردم. یک سری جوان جویای نام دست به قلم بودیم که داشتیم با حداقل امکانات به گمانم کارستان می‌کردیم، این میان مدیرعاملی داشتیم که بسیار باسواد بود و خوش‌خط، خوش صحبت و مهربان و تنها ایرادش آن بود که به حقوق دادن اعتقادی نداشت و یک‌جورایی می‌پنداشت نیروی کار باید بایستد جلوی آفتاب و از طریق فتوسنتز امورات بگذراند. از این گذشته همه چیز خوب بود. شاید خوب‌ترین روزهای کاری‌ام در تمام این سال‌ها... یادم هست وقت‌هایی می‌شد که به اقتضای جوانی شلوغ می‌کردیم، سربه‌سر هم می گذاشتیم یا هر چه، بعد ناگهان آقای رییس می‌آمد وسط تحریریه، پیپش را می گرفت سمت دیوار طوری که انگار مخاطبش دیوار است و بلند می‌گفت« بابا شان کار پژوهشی سکوته» و بعد ما بودیم که ساکت می‌شدیم و سرها باز برمی‌گشت میان کتاب‌ها. آن زمان هنوز مدیرعامل‌ها حتی اگر که حقوق نمی‌دادند جذبه‌ای داشتند...

چرا دارم این‌ها را می‌نویسم؟ از باب سکوت، از باب این‌که اگر جایی روزی رییس آن وقت‌ها را ببینم برایش بگویم فقط پژوهش نیست که شانش سکوت است، چیزهای لامذهبی هستند در این دنیا که جز با صبوری جز با سکوت، از سر نمی‌ گذرند. چیزهایی که شان‌شان سکوت است