شفا

آدم پناه می‌برد به کار، به خیال، به لاک بی‌تفاوتی، به می ... جایی از قصه به بعد، هیچ‌کدام این‌ها دوای درد نیست. همان‌جا، همان‌جاست که آدم باید پناه بیاورد به زخم، به رنج. باید هماغوش شود با درد، با خاطراتی که نفسش را بریده، با زمینی که زیر پایت لمس کرده‌ای به‌هنگام بوسه، به زمانی که چشم‌انتظار آمدنش بودی...جایی از قصه باید پناه برد به زخم، شاید که خون زخم خود شفا باشد