شرحی بر کشتی‌سوزان

وقتی از سوزاندن کشتی‌ها در یک رابطه حرف می‌زنم دارم از چه حرف می‌زنم؟

پیش‌فرضم این است که دلم برای کسی رفته و عقلم نشسته نگاه کرده مشکل لاینحلی ندیده و راه درست نزدیک شدن را یافته و حالا من به دلدار نزدیک شده‌ام. کشتی‌سوزی گمانم اینجا معنا پیدا می‌کند. یعنی وقتی در رابطه‌ای در پی این نیستی که راه فرار برای خودت باز‌نگه‌داری یا شانس رابطه‌داشتن با آدم های دیگر را از خودت نگیری. تمام تمرکزت و توجه ات معطوف به ثمر رساندن همین رابطه است. دلت و تنت به تمامی درگیر است. تمام قد عاشقی می کنی، از مرزهایی می‌گذری که گذشتن از آنها در دوستی یا دوست داشتن صرف توجیه ندارد. بعد از این قصه جایی از رابطه است که می‌ایستی و فضایت را می‌بینی، با همه‌ی دلت عاشقی کرده‌ای و حالا وقت بررسی آنچه که گذشت است. می‌بینی به رغم تمام تلاش تو آیا رابطه در جای درستی است؟ آیا معشوق هم تام و تمام دلش را جانش را تنش را درگیر کرده؟ آیا به رغم این همه دل وسط گذاشتن رابطه درست بالیده؟ اگر جواب مثبت بود ما مزد کشتی‌سوزی را گرفته ایم. اگر نه باز وقت احضار عقل است که ببیند آیا امید به بهبود رابطه هست؟ آیا تلاش برای درمان بیماری‌های رابطه دوسویه است؟ اگر امیدی نیست راه حل کم هزینه خروج از این وضعیت چیست؟

تمام عرض من این بود که جایی از رابطه به گمانم باید آگاهانه و جسورانه به تمامی در رابطه بود، انگار که این اولین و آخرین فرصت ما برای عاشقی است. قبل و بعدش حتمن عقل باید به مدد دل بیاید و البته نباید نگران کشتی سوخته بود که حالا بی کشتی چگونه باز گردیم؟ دل جسوری که جرات کشتی سوزی دارد غیرت کشتی سازی و خروج را هم حتمن خواهد داشت، تردید نکنید. همه‌ی حرف من این است که نکند ما از ترس زخم خوردن، راه فرار نداشتن، ناامن شدن؛ آن فرصت یگانه‌ی تجربه‌ی جان و تن کسی با تمام تن و جان‌مان را از دست بدهیم و کدام ماست که نداند بعضی فرصت‌ها هرگز تکرار نمی‌شوند؟