زندگی

از یک جای قصه باید یاد بگیریم که زندگی به ساز ما نمیرقصد که هیچ، ارکستری هم دارد به چه عظمت و همیشه و همیشه اوست که ساز میزند و ماییم که میرقصیم.میشود وقتی که ارکستر زندگی شروع به نواختن کرد با آن رقصید،میشود کلن قهر کرد که این آهنگ من نیست و من نمیرقصم و میشود یک وقتهایی نشست و یک وقتهایی پا به پای ارکستر رقصید.تاکتیک هرکدام از ما در برابر زندگی میشود متفاوت باشد.اگر چند ماه پیش بود حتمن الان مینوشتم هر کاری میکنید بکنید فقط قهر نکنید با ارکستر اما حالا نظرم این است که هر کاری میکنید بکنید ولی خوشحال باشید و مسوول:چه وقتی که میرقصید و چه هنگامی که تصمیم گرفته اید نرقصید و بازی را متوقف کنید.تجربه ام به من نشان داده اگر منتظر آهنگ دلخواهمان باشیم برای رقصیدن شاید وقتی ارکستر آن آهنگ را بزند که ما دیگر جان رقصیدن و پای دست افشانی نداشته باشیم .این را اگر قبول کنیم حتی وقتی ارکستر دارد خارج از میل ما مینوازد شاید بتوانیم سازی پیدا کنیم تک، آن میان که ضرباهنگش دلنواز باشد برای ما...شاید باید یاد بگیرم و بگیریم که منتظر روز مبادا نباشم و نباشیم برای شادی

پی نوشت:این پست را بیشتر نوشتم برای خودم به یادگار امروز که یک مشکلی تقریبن حل شد و مساله کاری ای لاینحل ماند و...زندگی تهش شاید همین باشد