سینما

قدیمتر ها،همان وقتهایی که اگر سقفی بالای سرمان بود و نانی سر سفره مان خوشبخت بودیم،توی هر خانواده بودند مادر بزرگ و پدر بزرگ هایی که قصه میگفتند برای بچه ها و برای کودک درون بزرگتر ها.قصه شنیدن نیاز روح آدمیست.حدس میزنم نیاکان ما هم وقتی از شکار دایناسوری ماموتی چیزی بازمیگشتند به غارشان دور هم جمع میشدند و با همان اصوات نامفهوم قصه میگفتند برای هم شاید هم قصه هایشان را نقاشی میکردند روی دیوار غارها تا سمعی بصری باشد.بشر انگار نمیتواند بی قصه و قصه گویی زندگی کند.زمانه ما اما زمانه گسست است.دیگر شاید پدر و مادرت را هم نبینی برای زمان های طولانی چه برسد به پدر بزرگ و مادر بزرگ و در این هنگامه وظیفه قصه گویی به عهده سینماست.همین شاید سینما را جادویی میکند.سینما جمع مان میکند دور هم و برایمان قصه میگوید:قصه آدم های عاشق،آدم های فارغ،آدم های معمولی مثل من و تو یا قهرمان های بزرگ اسطوره و واقعیت...سینما پاسخگوی نیاز روح ماست برای همین است که سینما سینماست!

پی نوشت:به بهانه دیدن فیلم خوب موسیقی درون