گمشدگان

هر نسلی نفرینی دارد با خودش توی این مرز پر گوهر:نسل دهه بیست نفرینش شد بیست و هشت مرداد و شعارش شد زمزمه دم به دم زمستان اخوان«سلامت را نمیخواهند پاسخ گفت/سرها در گریبان است...».نسل دهه سی گرفتار چریک بازی شد و سر به دیوار کوبید.یکی شد فدایی خلق،آن یکی مجاهد این یکی شاخه نظامی حزب توده ترانه زیر لبشان هم شد مرا ببوس«سپیده دم ستاره مرد...».نسل دهه چهل بختک روحش انقلاب با شکوه اسلامی بود.انقلابی که رسید به ناکجا و همراه خودش هزاران هزار آرزو را به خاک کشید و در خاک نهفت شعر این نسل شاید همان مرثیه تلخ شاملو باشد آنجا که میگوید«ابلیس پیروز مرگ/سور عزای ما را بر سفره نشسته است/خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد»شاید هم این شعر شفیعی کدکنی که فرهاد ترانه اش کرد :«ای کاش آدمی وطنش را هم چون بنفشه ها میشد با خود ببرد هر کجا که خواست».نسل ما اما، نسل ویران دهه پنجاه اگر دهه جهنمی شصت را سالم گذرانده باشد چنان گمشده توی هزار توی روزمرگی که تلخ ترین فاجعه برایش شاید همین باشد که چیزی ندارد برای جنگیدن،نه اینکه نخواهد بجنگد که نمیداند اصلن برای چه باید بجنگد.دهه شصتی ها را نگاه کنید تکلیفشان اکثرن روشن است با خودشان،روزمرگی باحالی دارند و اصلن هیچی هم به هیچ جایشان نیست اما ما دهه پنجاهی ها بزرگ شدیم که بجنگیم.شریعتی خواندیم که انقلابی باشیم و سروش تا اصلاح طلب اما هیچ کوفتی نشدیم.حالا برای خودمان محض خالی نبودن عریضه پنجه میکشیم به دیوار معیشت تا شاید با تبدیل ریال به دلار روح دردمند گمشده ناراضیمان را درمان کنیم و خودمان هم میدانیم که نمیشود.ما از خودمان خجلیم برای روزمرگی بر خلاف نسل دهه شصت و این شاید نفرین همیشگی ما باشد.بهترین ترانه ای که وصف الحال ماست همین تیتراژ سریال مرگ تدریجی یک رویاست که ترانه اش مال یغما گلرویی است و خواننده اش رضا یزدانی:«چشام بستست جهانم شکل خوابه عذابه اضطرابه اضطرابه روبرو دیواری از مه دیواری از سنگ...»...ما یکجای تاریخ گمشده ایم انگار!