همچنان از سرخوشی

سرخوشی که من فکر می کنم دوای درد این روزهای ماست با لاابالی بودن فرق می کند. سرخوشی به معنای بی توجهی به اتفاقات ساحت عمومی، به درد ها و بازداشت ها نیست. از صبح داشتم فکر می کردم اگر بخواهم برای کسی خلاصه توضیح بدهم این سرخوشی یعنی چه، باید چکار بکنم و ذهنم رفت سراغ فیلم زندگی زیباست روبرتو بنینی...برای دوستانی که فیلم را ندیده اند زندگی زیباست حکایت زن و شوهر یهودی در ایتالیای تحت تسلط موسولینی فاشیست است. در بازداشت های دسته جمعی یهودیان، این زوج نیز به همراه پسر کوچولویشان به اردوگاه مرگ اعزام شده و پدر و پسر از مادر جدا می شوند. فضای اردوگاه مرگ بار است، غذا به اندازه کافی نیست و هر روز تعدادی به اتاق های گاز فرستاده می شوند، در چنین جوی، پدر برای حفظ پسرش، او را قانع می کند که تمام این اتفاقات یک بازی است و پسر باید خود را پنهان کند به طوریکه اگر در انتهای کار او را نیابند یک تانک جایزه می گیرد...تمام فیلم قصه تلاش غریب پدر است برای حفظ جان و سلامت روانی پسر. می توانید حدس بزنید چنین کاری در یک اردوگاه مرگ که خود پدر هر لحظه ممکن است اعدام شود تا به چه حد دشوار است. فیلم با مرگ پدر و نجات مادر و پسر به اتمام می رسد.

رفتار پدر-روبرتو بنینی- در این فیلم نمونه ای خوب از چیزی است که من نامش را سرخوشی گذاشته ام. بنینی در فیلم از تمام فجایع اطرافش آگاه بود که اگر نبود نمی توانست برای نجات پسرش راه حل هایی بیابد، بنینی از رنج اطرافیان خود رنج می برد از جدایی از همسرش از...اما تن به غم نداده در تمام طول فیلم همه سعی خود را برای بالا بردن روحیه دیگران به کار می بندد. او حتی اعدام خود را هم به یک بازی تبدیل می کند تا پسرش عذاب نکشد، مرد بالغ برای حفظ کودکش به سرخوشی متوسل می شود.

تمام آنچه که در سه ماه گذشته بر ما رفته، روح ما را، کودک درون ما را ترسانیده و ناامید کرده است. یک راهمان تن دادن به این ناامیدی و همه هزینه های دردناکش است، راه دیگر ترک صحنه و گریز به لاابالی گری است. راه سوم این میان طریقت سرخوشی است. حدس می زنم بشود گفت به تعداد تک تک ما راه برای سرخوشی است. یکی به سینما پناه میبرد، آن یکی به ادبیات، دیگری به سفر، کسی به جمع های دوستانه...بگردیم راه منحصر به فرد خودمان را پیدا کنیم تا قادر باشیم با علم به همه مخاطرات و مشکلات، ضمن ماندن در صحنه، زندگی کنیم. کودکمان را نجات دهیم، سرخوش باشیم و بگذاریم سرخوشی مان خاری در چشم آنان باشد که جز رخت عزا، هیچ بر قامت ما نمی پسندند