آپارتمانی در ویکر پارک

دیشب داشتم به مقوله فانتزی فکر می کردم که ماحصل تفکرات شد پست قبلی. بعد در همان احوال دیدم پدرام هم از فانتزی نوشته و ارجاع داده به فیلمی با عنوان ویکر پارک...یادم آمد فیلم را دارم و مدت هاست در لیست انتظار دیدن است. رفتم سراغش و بعد از ده دقیقه اتفاق عجیبی افتاد: من همه وقایع را حدس می زدم  و می دانستم سکانس بعدی چه می شود، دیالوگ بعدی حدودن چیست و...جل الخالق. سعی کردم خونسری خودم را حفظ کنم و ببینم چرا؟آیا من دچار دژاوو شده ام؟ آیا در تناسخ قبلی این فیلم را دیده ام؟ آیا آلزایمر گرفته ام و یادم رفته که این فیلم را دیده ام؟ آیا جهان های موازی حقیقت دارند؟ آیا...؟ بعد در همین حال خفن با خودم فکر کردم محتمل ترین اتفاق این است که فیلم را دیده ام و یادم نبوده اما حضور یک فروند دایان کروگر در متن داستان مطئنم کرد که اشتباه می کنم و امکان ندارد من فیلمی از ایشان را دیده و از یاد ببرم از بس که کلن به به!

همین جور گیج و حیران بقیه فیلم را تماشا کردم و هی دیدم لحظه به لحظه بیشتر می دانم چه پیش می آید کانهو فیلم نامه نویسش اصلن خودمم. آیا امیرحسین و براندون بویس یک نفرند؟ من هالیوود بوده ام؟ ایا تلخ مثل عسل، نتیجه لجن پراکنی زرسالاران صهیونیست هالیوود است؟...سرانجام اما از لحاظ یا حسین میرحسین و نصر من الله و فتح قریب، در یافتم که قصه فیلم طابق النعل بالنعل شبیه فیلمی فرانسوی است به نام اپارتمان که مونیکا بلوچی در آن بازی می کرده و من قبلن دیده بودمش، رفتم سراغ ویکیپدیا و دیدم بعله این ویکر پارک عزیز اقتباسی از آن فیلم فرانسوی است...یعنی ناگهان تمام بار جهان از روی دوشم برداشته شد. یعنی من صهیونیست نیستم، آلزایمر ندارم، متناسخ نشده ام، تاریخ مصرف گذشته هم و...

از همین تریبون مقدس شفای عاجل تمام بیماران اسلام را تقاضا کرده، مراتب قدردانی خویش را از لابی یهودی هالیوود اعلام می دارم، فقط کاش مسوولان عزیز دایان کروگرش را بیشتر کنند