Tuesday, September 29, 2009

نازنین مردا که تویی


تنهایی را


در کنار مردمانی که تنهایی را دوست دارند


بسیار دوست دارم


کافه تراس همان گوشه ای است


که در آن با مردمانی که می شناسم و نمی شناسم


و دوستشان دارم


تنها هستم



کافه تراس، خانه ی واهه آرمن در اینترنت




واهه خیلی نیک است. بی قراری روحش را در کلام و بیانش حس می کنی و غریب اینکه ناآرامی واهه، آرام بخش است. انگار فضایی خلق می کند اطراف آدمی که اطمینان می دهد همه ی بار جهان را به دوش گرفته و تو می توانی آسوده باشی.خوشحال شدم که دیدم کافه تراسش را بالاخره گشود و خوشحال ترم که امروز توفیق دیدارش را خواهم داشت



 


5 comments:

  1. آقا رو این پست عجیب غریب که هنوز کامل نخوندمش من اول

    ReplyDelete
  2. عجبا اين نوشته ها الانه سيا بود يه جور عجيبي بود صفحه وقتي بازش كردم!!

    ReplyDelete
  3. امیرحسین عزیزم..قریب 4 ماهه که تلخ مثل عسل رو میخونم و صدام در نیومده...بارها با هم خندیدیم..ترسیدیم و گریه کردیم.امیر عزیز تو این مدت روزی نبوده که به اینجا سر نزده باشم.دوست دارم و ایمان دارم که روزهای خیلی بهتری در پیش داریم...از این به بعد همیشه در خانه ات حضور خواهم داشت. امیر عزیز بنویس تا بیست و دو هزارمین پستت
    و بعضی وقتها کلمه ها قاصرند از رساندن عمق معنی. پسر پاینده باشی و سبز

    ReplyDelete
  4. خیلی قشنگ بود. پاینده باشه و مانا

    ReplyDelete