حالا که می آیی

ایستاده بودم بیرون، منتظر خبری از تو. گفتی که سوار هواپیما شدی، خیالم راحت شد که دیگر مسافر استانبولی و راه افتادم. بعد ناگهان حس تنهایی کردم، حس ناامنی، مثل روزی که در آن بهمن سرد هفتاد و چهار با هم آمدیم تهران ، شما برگشتید و من در آستانه در، زور زدم که اشک نریزم و بگویم نمی خواهم بمانم، مرا هم ببرید.

اصلن وقتی نیستی آدم تنهاست، بی خود است، کسی نیست که بشود شب به او زنگ زد و رفاقت تقسیم کرد، جهان بد خالی می شود...چه خوب که عمر سفر کوتاه است!